Na regen komt zonneschijn...

Vanuit regenachtig La Paz staken we met vollere backpacks dan voorheen, de grens van Peru weer over. Volgende stempel!

Aangekomen bij de rand van het Titicacameer alle hens aan dek; uit de bus op een bootje. De bus zelf werd per vlot overgevaren, waarna we weer in konden stappen. Bijzonder dat dit bleef drijven! We vervolgden onze reis met uitzicht op het hoogst bevaarbare meer om te eindigen in Puno.

Vanuit Puno hadden we een excursie over het Titicacameer naar de rieteilanden van Uros. Erg toeristisch, maar wel leuk om een keertje mee te maken. Drijvende eilanden met rieten huisjes, kleurige jurken die wij zelf ook nog aan mochten voor de foto. Uros; Peruaans Volendam.

Na wat voor ons voelde als openluchtmuseum of opgevoerd toneelstuk (inclusief de Duitse versie van ´row your boat´ toen wij wegvoeren, omdat ze het verschil niet kennen tussen Dutch en Deutsch!), bezochten we het eiland Taquile: Mooi, echt, authentiek. Bij mensen thuis gegeten waar oma zat te spinnen, kleindochter te weven, moeder te koken, vader te dansen, opa gitaar te spelen. Met de wind in onze haren op het bovendek van de boot sjeesden we weer terug naar het vasteland.

Met de bus naar Cusco, de oude hoofdstad van het Inca Tijdperk. Na een korte briefing over de trekking die weg gingen lopen en een korte nacht slapen stapten we in de trein; op naar km paaltje 104!

We vonden het al wat vaag, maar de conducteur begreep waar we eruit moesten dus het zou wel goed komen. Na wat gehobbel en gebobbel in de trein dwars door de Andes (met prachtige uitzichten door ons dak met raampjes) kwam de trein langzaam tot stilstand en gebaarde de conducteur ons hier uit te stappen. Geen station of opstapplaats, gewoon uit de trein springen langs het spoor in de middle of nowhere. Km paaltje 104...

Gelukkig stond daar een breed grijnzend peruaantje te wachten riep met vragende blik: Anna lo-es? Janna?. Onze paspoortnamen blijken moeilijk voor Spaanstaligen. Maar nadat wij ons voorstelden als Ana-luz en Eliza begreep hij het beter.

We begonnen de trail vol goede moed. Over het echte Inca Pad. Anneloes voelde zich weer een echte scout. Maar Elise kon dit gevoel niet echt delen. Na de eerste uren werd ze steeds stiller en de flinke pas die ze er normaal in heeft werden sloffende voetjes. ¨Ik voel me echt niet zo lekker¨, werd al snel gevolgd met een geluid dat niet zo fris is hier voluit te typen...

Om het verhaal wat korter en smakelijker te houden: Elise had wat verkeerds gegeten of om een andere reden een bacterie in haar buik opgelopen. Hoe verder de trekking vorderde hoe slechter zij zich voelde. Zelfs water hield ze slecht binnen. Toen we bij de zonnepoort aankwamen had het een onvergetelijk moment moeten zijn. Met zicht op de Machu Picchu, moe maar voldaan gevoel van de trekking. Onvergetelijk was het zeker, maar helaas om andere redenen dan het fantastische uitzicht.

Mocht je ooit nog jezelf zielig vinden tijdens een zware wandeling of trekking, houd dan in je achterhoofd dat onze Elise zelfs met lege maag, kloppend hoofd en trillende benen de Inca Trail helemaal afgelopen heeft! Wat een bikkel!

Als passende afsluiter van deze mistroostige dag pakten de donkere wolken zich samen boven Machu Picchu en begon het te regenen bij het verlaten van de Zonnepoort (Inti Punku). Met onweer op de achtergrond en een rommelige buik (ik van de honger - want ik kan altijd eten, tot grote verbazing van Elise-) daalden we af richting de Inca stad.

In Aguas Calientes, het stadje onderaan Machu Picchu, hadden we een doktersbezoek geregeld. Na een spuit in haar kont, een grote fles roze vloeistof (had iets weg van gootsteenontstopper) en 7 verschillende pillen zou ze zich snel weer de oude moeten voelen.

Zodra we ons bed raakten waren we beiden diep in coma, vanwege de drugs of de inspannende trekking, zou ik niet durven zeggen.

Gelukkig volgende ochtend voor een tweede keer een bezoek aan de Machu Picchu gebracht met onze gids, zodat we hier nogmaals van konden genieten. Elise voelde zich weer 80% (zoals Anneloes het graag uitdrukt) en heeft hier dus meer van meegekregen dan de dag ervoor.

Grote stenen, veel toeristen, Inti Tayta (vader zon) en Pacha Mama (moeder aarde), lama´s en een onvoorstelbaar bouwwerk uit de tijd van het Inca´s. Nooit verwoest door de Spaanse bezetter omdat ze nooit zo hoog de bergen in geklommen zijn. Waar de Peruanen ze nog altijd om uitlachen. ¨Wat een luie Spanjaarden!¨

Hierna door de Heilige Vallei, Valle Sagrada weer terug naar Cusco in een aantal dagen. Via Ollantaytambo (ruines beklommen), Urubamba (in Tuk Tuk rondgereden en in een klooster geslapen)en Pisac (indianenmarkt vol kleurige spulletjes bekeken) uiteindelijk weer terug in Cusco. Elise voelde zich ondertussen alweer 90%.

Hier nog de ruines van Sacsay Huaman bezocht met stenen nog groter dan Stonehenge. Even googlen dus!

We konden het niet laten in Cusco even friet en saté te eten in El Cholandès. We konden zelfs in het Nederlands bestellen. We schamen ons, als wereldreizigers. Maar als echte Hollandse meiden hebben we toch heerlijk genoten van deze pindakaas-saus!

Nu nog 1 dag... Op de planning: laatste sightseeing, kerken, inca-museum, straatjes met winkeltjes afstruinen (op zoek naar wat coca om mee te smokkelen naar Nederland :p), drankjes drinken en vooral een hele relaxte middag in het zonnetje.

Een mooie afsluiter van een prachtige reis! Elise voelt zich weer 100% en Anneloes is nooit 100% geweest...

Dit duo heeft de smaak te pakken. Het zou dus best kunnen dat jullie in de toekomst nog eens een reisverslag uit een ander werelddeel ontvangen. Op naar het volgende wereldwonder en nog meer stempels in ons paspoort!

We hopen dat we jullie een beetje hebben kunnen vermaken met onze belevenissen. Wij onszelf in ieder geval wel! Tot snel, Elise & Anneloes