Een week in de Amazone...

Lieve allemaal! Het is alweer even geleden dat ik een blog heb geplaatst. Redenen waren 1) te heet, 2) drang tot relaxen, 3) geen tot nauwelijks internet of uberhaupt mobiel bereik... Bestaat dit nog? Ja het bestaat! Het heet de Amazone...

Nadat we heerlijk hadden gerelaxt op een kleinschalig resort in Itacimirim, voor de kust bij Salvador, was het tijd voor onze vlucht naar Manaus. En de start van onze trip over de Amazone rivier. Op de Nijl na de langste rivier ter wereld. Maar sowieso de langste rivier van Zuid-Amerika.

De reis begon niet zo voorspoedig. De overstap die we hadden op de luchthaven van Salvador stond gepland om 11:00 uur. Deze was helaas geannuleerd. We werden omgeboekt naar een vlucht voor 21:00! Waaaat! We kregen wel een hotelkamer aangeboden wegens het ongemak. De eerste keer dat we vertraging hebben opgelopen tijdens de reis. Maar aan overgeven. Het is niet anders. Wel gelijk een goede start van de dingen die we zelf zouden regelen ;)

Hier hebben we in een veel te chique kamer op bed gelegen, een film gekeken en ons vorige verslag getypt. Prima tijdsbesteding. Bij de receptie alvast ons een hostel in Manaus laten bellen, want we zouden na middernacht aankomen. Terug naar de luchthaven, op de vlucht en richting het geboekte hostel. Hier deed een slaperige medewerker na een paar keer aanbellen de deur voor ons open. Met dikke, halfdichte ogen checkte hij ons in. Wij konden niet wachten om zelf ook te slapen.

Ik had wat moeite om in slaap te komen. Spanning denk ik van het komende reis gedeelte. Alles zelf regelen vanaf nu. Het ´echte´backpacken is begonnen. Gelukkig gaat alles met Maval ook nog super gemakkelijk en relaxt. Daar maak ik me dus geen zorgen over.

Om 08:00 uur staan we op, denken we. Ons niet bewust van een uur tijdsverschil. Het is hier dus 07:00 uur. Zodra we onze kamer uitstappen voelt het klam en warm. Tropische temperaturen. Op het dakterras wordt een simpel ontbijt geserveerd van aanmaakkoffie, limonade, fruit en ietwat droog casino brood wat je zelf kunt toasten met ham en kaas. Prima.

Na het ontbijt op naar de haven om hier een ticket te kopen voor de boot. Ons plan is de slowboot van 36 uur naar Tefé, als tussenstop. En dan door met de fastboot naar Tabatinga (Brazilie) / Leticia (Colombia). Hier willen we dus de grens over.

Aangekomen bij de haven was het regelen van een ticket snel gebeurd. We mochten nog kiezen tussen verschillende boten. Maar het grote vraagteken boven ons hoofd deed het kassameisje lachen en ze schreef maar de boot op die zij adviseerde. Weten wij veel!

Tussendoor genoeg drinken, constant met een waterflesje in je hand. Door de lokale winkelstraat waar we kleurige, strakke leggings zien hangen. (Hier is ´een legging is geen broek!´ nog niet doorgedrongen) Klappende dames om je binnen te lokken. Mannen met microfoons die de aanbiedingen van de dag roepen of zingen.

We sloegen proviand in voor op de boot. Het eten schijnt niet zo goed te zijn. Maagkrampen, diaree en spugen enzo. Dat leek ons niet zo prettig dus we hielden het bij knakworsten, instant noodles, cola, broodjes, nutella (mmm!), puddingbroodjes, ketchup, thee, sap, komkommer en kaas. (dit werd na 2 dagen natuurlijk al een plak zwetende boterham vulling, maar goed, wij Nederlanders eten nou eenmaal kaas!).

De volgende dag goed op tijd naar de haven. Want je moet een mooie plek uitzoeken voor je hangmat. Niet te dichtbij de wc, maar ook niet te ver, een beetje in het midden, juiste afstand van de railing etc. We hebben nog een uur of 2 te gaan voordat we daadwerkelijk vertrekken. Het polyester van onze hangmat kleeft al lekker aan m´n benen. Kinderen spelen, verkopers komen voorbij. Lekker ijsje. Om 17:00 klinkt de toeter en gaan we van wal. Op naar Tefé en alle plaatsjes ertussen.

Wat gebeurt er nou allemaal op zo´n boot?:
* Er worden allerlei goederen ingeladen. Van mandarijntjes en flessen superzoete frisdrank tot scooters en auto´s
* Wij gokken dat er 120 hangmatten op één dek hangen, onze boot heeft twee slaap-dekken
* Baby´s, tv´s, bagage, alles neemt met mee aan boord
* Mobiels kunnen gewoon opgeladen worden. Er hangen hier en dar snoeren van mobiele passagiers. Ook horen we blieb blieb van de binnenkomende berichten. Dit is al snel afgelopen overigens als we de haven van Manaus uit zijn.
* Vrienden gemaakt met onze buurvrouw en de kapitein die heel geinteresseerd komen vragen waar we naartoe gaan.
* Vrienden gemaakt met de rest van boot die ons maar een beetje maf vinden volgens mij. Als enige Gringo´s (= hoe ze blanke toeristen noemen). Ze wijzen ons waar we ons eten kunnen halen. Wijzen op onze spullen, dat we hier goed op moeten letten. En wijzen op onze hangmatten met muskietennet. Super handig, vinden wij ook! Ze willen weten waar je die kunt kopen. Eh, in Nederland, online... www.hangmatten.nl
* Lange rijen voor het eten, waar wij dus geen gebruik van maken. Waardoor de locals nogmaals wijzen waar we het eten kunnen halen. Met gebaren. Hap hap, lekker! En wij gebaren, top bedankt, we snappen het, maar we hebben dit heerlijke droge broodje met nutella ;) Als we elkaar maar begrijpen haha!
* Verrassend rustig en schoon op de boot. We hadden drukkere taferelen verwacht. Ook viezer en luidruchtiger.
* De douche is een buis boven het toilet waar water uit komt. Koud. Verfrissend.
* Verplicht 2 dagen chillen, lezen, slapen, voor je uit staren.
* Mannen rollen hun shirts op tot blote buik truitjes, omdat het overdag zo warm is.
* ´s Nachts veel meer kleding aan om het niet koud te krijgen. De eerste nacht echt bevroren. Verschrikkelijk geslapen. De tweede nacht was beter. Maar gelukkig overdag niet veel op de planing behalve: zie 2 punten hierboven.

De tweede ochtend. De zon komt op en rustig komt de boot tot leven. Mavalda slaapt nog even verder terwijl ik dorpjes aan de oever langs zie glijden. Houten (soms scheef gezakte) huizen met een kleurtje. Of vervaagd bruin, is ook een kleur ;) Een school, een buurthuis en natuurlijk een kerk. In elk gehucht minimaal één. Ik vraag me af waarom mensen ervoor kiezen hier te wonen. Zo ver van de bewoonde wereld. Vissers? Houthakkers? (illegaal?) Handelaars? Of zijn ze zelfvoorzienend en wonen ze nou eenmaal hier omdat het altijd zo geweest is?

Ik zie bootjes die gebruikt worden om het een en ander te vervoeren. Er worden huizen gebouwd en riet te drogen gelegd. Onze boot is nu echt wakker. De rij voor het ontbijt staat alweer vol. Wij nemen genoegen met ons custard/kokosbroodje. Even douchen (hiermee bedoel ik dus onder die buis met water uit de rivier staan, zonder geprikt te worden door de muggen die hier rondzwermen) is toch wel lekker. Opgefrist neem ik weer plaats in mijn hangmat. De hoofdactiviteit van de dag. Hangen in onze hangmat.

Nog één tussenstop voor we Tefé bereiken. Spullen worden weer op en af geladen. Passagiers vertrekken. Jongetjes komen zoetige broodjes verkopen. Net op tijd springen ze de boot weer af als deze vertrekt. Terwijl ik onze bekers sta af te wassen spoelt m´n buurvrouw haar kunstgebit. We maken kleine praatjes met de locals die dus erg benieuwd zijn naar onze trip. Je kunt merken dat hier nog niet regelmatig toeristen komen. We zijn hier wel bijzondere ´gasten´.

Onderweg veel groen, natuur, bomen, water, vogels. Mavalda had al wat dolfijnen gezien, in de verte. Ik helaas nog niet. Tenslotte de happening van de dag: kinderen in bootjes dichtbij onze boot. Er werden zakjes chips overboord gegooid. De kinderen roepen, lachen, zwaaien en pikken met hun peddels de zakjes uit het water.

We komen aan in Tefé. Tassen ophijsen. Pfoe, weer zwaar. Voorzichtig de smalle trap af. Tropisch heet! Op de boot hadden we nog een aangenaam briesje.

Ons eerste backpack-style hostel. Met een kleine kamer zonder ramen, maar een prima budget optie. Genoeg ruimte voor ons twee voor twee nachten. Dorpje verkennen, pinnen, pfoe wat een hitte, eten in een airco gekoeld buffet restaurant. Waar ons eten gewogen werd. Iets waar we nu al aan gewend waren. Hierna naar de haven gewandeld voor tickets voor de snelle boot naar Tabatinga / Leticia. 22 uur. Nog best een stuk voor een snelle boot!

Biertje gedronken om weer wat verkoeling te zoeken. Terwijl de speakers flinke reggeaton muziek eruit pompen. Ze houden hier van hard. Of zijn allemaal doof. Of het één is het gevolg van het ander. Voor een euro lieten we ons met een motor taxi terug brengen. Geen zin om voor zo´n klein bedrag de heuvel weer op te lopen in deze hitte (decadent he?!).

Na een verkoelende douche weer gaan eten in het centrum(pje), waar ze bezig waren een podium op te bouwen. Hier was later op de avond een feest. Dus na het niet zo lekkere eten (we dachten iets met kipfilet besteld te hebben, maar het bleek een slappe vettige kippenworst te zijn) gingen we terug naar het plein, op de muziek af. Het podium werd helaas niet gebruikt door een band oid. Alleen weer keiharde muziek en onzekere pubers in strakke truitjes en dikke make-up.

Na twee (toch wel sterke) caipirinha´s hielden we het voor gezien en lieten we de pubers zelf verder feesten ;) Met een motor taxi terug naar het hostel en lekker naar bed.

We hebben hier één volledige dag. De ochtend wilden we besteden aan het kopen van vliegtickets van Leticia naar Bogota of Medellin. Wat goedkoper zou zijn. Maar dat moest nog even een dagje wachten. Mobiel bereik was al slecht, waardoor sommige smsjes niet eens verstuurd werden. Maar wifi was al helemaal onmogelijk. Bizar om toch nog een plek te vinden waar je bijna onbereikbaar bent. Wel heerlijk als je je er eenmaal aan hebt overgegeven. Maar wel gek, voor ons westerlingen.

Dan maar omkleden, douchen, naar de bank en supermarkt.

´s Middags lopen we tussen de golfplatenenhouten huisjes door naar het water, waar de boot voor ons klaar ligt. We gaan op een tour, samen met twee Engelse meiden (Sam & Elaine). We gaan naar een missionary, uit de tijd van de Nederlandse en Engelse zendelingen die het Christendom kwamen verkondigen aan de lokale bevolking. Hierna een ´meeting of the waters´ (een splitsing van twee wateren) gezien. De officiele is bij Manaus te vinden, maar deze is ook mooi. Het koude, viezere water komt uit Peru stromen. Het heldere water is het meer van Tefé. Deze mixen niet, waardoor er een soort water-olie effect ontstaat.

Hier zagen we ook onze eerste dolfijnen. Dichtbij de boot. Voornamelijk wat ze hier zwarte dolfijnen noemen. De gewone zeg maar. Maar ook een vin van een roze gezien. Gekke vorm. Tof! Ook van de checklist ;) Overboord om te zwemmen. Tussen de dolfijnen. Weliswaar iets op afstand, maar toch bijzonder. Toen we uit het water kwamen bleef al het bruine modder kleven an de haartjes op ons lichaam. Waardoor we leken op aapmensen met borsthaar. Haha!

We spoelen bij terugkomst onze bikini´s uit. Douchen lekker en maken ons klaar om met Elaine & Sam wat te gaan eten. Ondertussen zie ik nog wat jongetjes een vlieger oplaten tussen de bijna favela achtige huizen hieronder. Tefé was prima als tussenstop en leuk om ook gezien te hebben. Maar met de straathonden, gieren, zwerfafval en krakkemikkige huizen zeker geen ansichtkaart plaatje. Wel wederom hele vriendelijke mensen.

We speelden een kaartspel en dronken een biertje. Aten twee grote familie pizza´s met z´n vieren en gingen nog op zoek naar goed gemixte caipirinha´s. We namen alvast afscheid van de meiden die de volgende ochtend vroeg vertrokken. Wij konden nog heerlijk onze roes uitslapen.

Rustig ontbeten, douchen, aankleden en naar de supermarkt voor water. Goed drinken! Een beetje last van de drankjes van gisteren... Terug in het hostel maar gelijk proberen de vliegtickets te boeken. Langzaam lijkt het te lukken. Met veel geduld zijn we 2 uur later (ja ja je leest het goed. 2 uur!) trotse bezitters van een ticket van Leticia naar Bogota.

´s Avonds rond 18:30 gingen we met de fast boot in 22 uur naar Tabatinga / Leticia. Even wachten tot we op de boot mochten. Labels aan de tassen, banaantje gegeten en vrienden gemaakt met de tassendrager Pedro. Zonder tanden lachte hij vriendelijk naar ons. Op de boot ging al snel het licht uit. Nog even lezen met een zaklamp voor ook mijn lichtje uitging...

Vroeg gewekt door een bemanningslid die dacht dat wij eraf moesten. Maar we mochten nog wel een paar uur. Daarna nog maar even m´n ogen dicht. Een paar keer wakker geworden en een beetje een houten kont van de stoelen, maar een stuk beter geslapen dan de eerste nacht in de hangmat. De fast boot was netjes, had goede stoelen en en schone wc. We kregen redelijk te eten. Een soort vliegtuig maaltijd. Mierzoete koffie, waar de suiker al in vermengd was. Tussendoor worden er films afgespeeld zonder geluid met Portugese ondertiteling. Heel handig. Een western King Lear gezien, de Gladiator, een kong fu film en iets met robots. Ze houden wel van vechten en schieten.

Bij aankomst rond 20:00 uur staat iemand van Leticia Guesthouse (dat is ook de naam, lekker makkelijk) ons op te wachten. We hebben gekletst, voor zover dat lukte, met de Zuid-Koreaanse Kim. Een reislustige dame die nauwelijks Engels spreekt. Maar ze laat zich toch niet tegenhouden om de wereld af te reizen. Stoer!

Om de avond af te sluiten drinken we een biertje. Ons nieuwe favoriet (na Bohemia bier in Brazilie): Club Colombia. In de ´hoofdstraat´ van Leticia proeven we de lokale specialiteit Tamales. Heerlijk! En goedkoop. Het is een rijst/mais puree met kip, in een bananenblad gebakken. Even wennen aan het Spaans. Obrigada... eh... Gracias...

Terug naar het guesthouse, wat appjes versturen en binnenhalen. Bereik na 5 dagen!

Dinsdag 21 juni: Ik word verblijd met het nieuws van een nieuw neefje. Joost Lucas Pegels is geboren. Ein-de-lijk, luidt het bericht. Gemiste oproepen, smsjes en appjes. Mijn familie houdt me goed op de hoogte. Fijn! Na het ontbijt gelijk naar het centrum voor het wisselen van geld, maar ook even mijn lieve zus en zwager bellen. Nog steeds is het mobiel bereik beperkt, dus is het gebruiken van een een telefoon in een belhuis noodzakelijk. Even contact met het thuisfront. Hoe fijn om ieders stem weer even tehoren, dat alles goed is gegaan. Tranen van geluk, opluchting, maar ook het feit dat het zo´n bijzonder moment is waar ik niet bij ben...

Maar ook op afstand kun je tegenwoordig goed meegenieten. (Tenzij je je in het Amazone gebied bevindt.) Dus foto´s, berichten en een skype gesprek zullen snel volgen.

Op naar de Policia Federal voor het halen van een stempel. BAM! Officieel Brazilie uit. Terug naar het hostel, tassen gepakt en op naar de luchthaven. Rond 12:00 uur vliegen we naar Bogota, Colombia. Op de mini luchthaven wederom naar de Policia Federal. BAM! Officieel Colombia in.
Het einde van ons Amazone avontuur. Maar weer het begin van onze reis door dit onbekende land. Weinig toerisme nog, een roerig drugsverleden en een slechte naam binnen Europa.

We hebben inmiddels al ontdekt wat dit land allemaal te bieden heeft. Aangezien we nu 2 weken verder zijn en ons in Cartagena bevinden. Vanavond op de boot richting Panama, land nummer 3. Alle verhalen over Colombia (Bogota, Salento, Valle de Cocora, Medellin, Cartagena en Playa Blanca) zullen dus nog even op zich laten wachten.

Eerst maar weer genieten van de dingen die nu op de planning staan: 5 dagen zeilen langs de San Blas eilanden (google tip!) op La Perla del Carib (http://www.panamacolombiasailing.com/boats/la-perla-del-caribe/). Hier ook weer geen bereik verwacht ik. De planning is dat we op 10 juli aankomen in Panama City. Waar we in Mamallena hostel verblijven. (Goede tip van mijn lieve collega Lineke - bedankt Lien! we hebben het erg naar ons zin gehad hier in Cartagena en hebben ook maar gelijk het hostel in Panama City dus vastgelegd).

Ik sluit mijn verhaal af. Belangrijke zaken eerst. Het kopen van een fles cola en een fles rum bijvoorbeeld. Als echte piraten heel stoer de zee op. Ohja en als minder stoere piraten nemen we allebei alvast wel een reispilletje. We kijken er niet echt naar uit om over de railing te hangen en de ´visjes te voeren´. Het eerste stuk schijnt nogal heftig te zijn...

Dikke knuffel allemaal. En in het bijzonder voor de kleinste Pegel telg, Joost. Welkom in de familie en welkom in de wereld! Het is prachtig! Ik hoop dat je daar nog veel van mag ontdekken :)