Obrigada Brasil!

Hola! Todo bem?

Wij zijn al aardig gewend aan het Portugese taaltje... Hoewel wij volgens de locals 'Porteñol' spreken... Een combinatie van Portugues en Español. Leuk om te zien dat zoveel mensen mijn verslag weer hebben gelezen (of weggeklikt na het zien van de hoeveelheid tekst :p) en dat jullie allemaal aangeven weer heerlijk weg te dromen bij mijn beschrijvingen van onze avonturen hier in Zuid-Amerika.

We zitten nog maar even in Brazilie, want Colombia staat alweer op de planning. Maar daar straks meer over. Eerst het stuk wat nu nog ontbreekt in ons verhaal:

*** Foz do Iguaçu ***
Twee volle dagen kunnen genieten van de immense en indrukwekkende watervallen op de grens van Brazilie en Argentinie. Vanuit Rio aangekomen met een binnenlandse vlucht. We moesten eigenlijk overstappen op São Paulo (dit land is zo groot! Na twee uur vliegen ben je pas op je locatie van overstap, hierna is het vaak nog twee uur naar je eindbestemming) maar deze vlucht bleek in één keer door te gaan. Fijn! Aangekomen in onze pousada (hotel) met simpele sfeerloze uitstraling. Door de tralies voor ramen en deuren voelden we ons een beetje in een gevangenis. Haha. Het was ook koud! Verschrikkelijk. Dit hadden we niet besteld! Topje, t-shirt, vestje, trui, jasje en sjaaltje. Brr! Een gezellig tentje om te eten hadden ze hier ook niet echt. Niet wat wij gezellig noemen in ieder geval. Foz is niet echt onze stad heb ik ontdekt. Een grote hoofdstraat met grote restaurants, a la Mc Donalds, Pizzahut, etc. Hier de eerste avond naar een pizzeria gegaan en vlug ons warme bedje in. We willen morgen fris & fruitig zijn, want we komen tenslotte voor de watervallen.

De eerste volle dag 'zwemtas' mee met bikini, handdoek en droge kleren. We zouden namelijk met een jetboat tot dichtbij de watervallen gaan waar we erg nat zouden worden. Dit was nog een understatement. De beschrijving 'doorweekt tot op je onderbroek' was beter geweest. Maar we hadden ons goed voorbereid. Vooraf omgekleed met bikini, shirtje en korte broek (en onze fantastische sandalen niet te vergeten). Even bibberen op de boot, maar met in ons hoofd de warme droge kleren die we straks aan konden trekken en -heel sexy- onze wandelschoenen met dikke sokken. De boot gaf een prachtig uitzicht vanaf het water op de Argentijnse kant van de watervallen. Hier liggen de meeste watervallen, maar vanaf het water en vanaf de Braziliaanse kant heb je het beste uitzicht. Onbeschrijfelijk wat een kracht en met wat voor geweld dit water naar beneden komt zeilen! Voor wie dit nog niet gezien heeft is even googlen, of youtuben een aanrader. Maval en ik maken ook filmpjes van de meeste plaatsen dus als je deze nog niet ontvangen hebt, maar wel wilt zien, app me even :)

Het was een lange dag want hierna gingen we nog bovenlangs de watervallen lopen en met een treintje naar het punt waar de waterval het grootst was: De duivelskeel (Garganta del Diablo). Heel erg gaaf om van zo dichtbij gezien te hebben. Leuke bijkomstigheid was twee nieuwe stempels in ons paspoort, aangezien we heel even Argentinie in geweest zijn!

Allebei moe, na het typen van onze blog en alle indrukken van de dag dat we ervoor kozen letterlijk vijf deuren verder bij een Japanner te eten eten en gelijk ons bed in te kruipen.

De tweede volle dag konden we wat rustiger opstarten. Onze gids kwam ons oppikken voor de Braziliaanse kant van de watervallen. Dit was dus met name een prachtig uitzicht. Maar ook hier kwamen onze regenjasjes van pas want we zouden last hebben van wat 'spatwater'. Zeg maar gerust een hele douche! Weer kleddernat. Je moet er wat voor over hebben! Gelukkig scheen de zon (net als gister) en hebben we prachtige regenbogen kunnen zien die door de stoom van het water ontstonden. Echt bijzonder.

Halverwege de middag werden we afgezet bij een superdeluxe roze (bijna barbie stijl) hotel; het Bellmont das Cataratas. Volledig met kamermeisjes, piccolo's en bellboys (Abeltje Brasilan style). De ontvangstruimte was al gigantisch. Een grote kamer met grátis chocolaatjes, grátis slippers, een ligbad, uitzicht op de binnentuin. Een lekkere openhaard waar we even een boekje hebben gelezen. Niks hoef je zelf te pakken, want er wordt al voor je gerend. Een beetje ongemakkelijk als zelfstandige Hollandse dame.. "Eh ik kan dit zelf echt wel hoor". Het was denk ik ook heel bijzonder dat wij hier (relatief jong) rondliepen. Ook bij het eten 's avonds (waar we konden kiezen uit 2 restaurants! niet normaal!) waren we de enigen van onze leeftijd. Het verklaarde voor de jongen achter de receptie volgens mij ook veel toen hij zag staan dat ik van het 'agencia' de lokale agent was. Wij zien er blijkbaar niet superdeluxe uit met onze chique backpacks en haute couture jezussandalen. Raar! ;)

*** Campo Grande - de Pantanal ***
Dit is een stukje waar we het misschien even niet over moeten hebben... In een waas heb ik dit beleefd! We moesten namelijk 2:30... Já je leest het goed: 2:30 uur!!! Ons bed uit. Ons super zachte bed met knuffelbare kussens in ons mega luxe roze hotel. Aaaarrghhhh! Bril op, iets van kleding aan, haar soort van vast, en gaan. Gelukkig hadden we gisteren alles al klaar gelegd. Want we konden echt niet nadenken zo vroeg 's morgens (we gaan er normaal vaker in om deze tijd dan dat we eruit gaan! thuis bedoel ik, niet op vakantie, want we zijn nog steeds oma's en blij als we het een keer tot middernacht trekken haha). Koffie & thee, wachten op de transfer en richting de luchthaven.

De vlucht ging voorspoedig. Rond 12:00 uur kwamen we aan in Campo Grande, de poort tot het zuidelijk deel van het Pantanal gebied. Dit is de outback, het platteland, moerasachtig met cowboys (gaucho's), paarden en koeien. Hier haalden we een mooie kleine witte auto op (zie verslag van Maval voor merk haha, dat weet ik natuurlijk niet!) en konden op weg. Met een Nederlandstalige routebeschrijving moest dit ons zeker lukken. Zo was het ook goed gegaan in Zuid-Afrika, dachten we.

Niets was minder waar. Afstanden waren veel korter, beschrijvingen heel wollig, terwijl ik nog op de weg en de andere weggebruikers aan het letten was reden we blijkbaar al 5 beschrijvingen voorbij. Conclusie: we reden al een half uur rondjes. We zijn het erover eens dat het niet aan ons lag, want een zin als "Je moet bij deze afslag links, de weg rechts van je leidt naar een stadion dat vaak wordt gebruikt voor concerten, maar deze richting zul je niet op gaan, je rijdt tot de wegdelen weer overgaan in één zonder markering, rijd 200 meter voor de volgende afslag". Ehhhh say what?!!!! Zeer onduidelijk! Waarom moeten wij weten wat er rechts is als we hier niet heen gaan! Aaargghhhh! De wanhoop nabij, en na flinke klotsende oksels en rode wangetjes van de inspanning aan mijn kant en veel 'huh, dit klopt echt niet hoor!' van Mavals kant, zetten we de auto eerst maar aan de kant. Dit werkte niet. Wel een goede relatietest. Die is nog steeds bestand tegen een stootje. We waren beiden boos op de beschrijving, niet op elkaar ;) In ons beste Porteñol vroegen we een local ons de uitleg te geven. Volgens haar was het simpel. Kijk, daar houden we van! Na een stoplicht, twee rotondes beiden rechtdoor, kwamen we al snel weer op de rondweg en was het met name nog rechtdoor. Dit ging ons lukken! Uiteindelijk weer wat relaxter op pad en eigenlijk maar een half uur / drie kwartier vertraging opgelopen. Braziliaans tempo, tranquilo tranquilo.

Onderweg al veel dieren tegen gekomen; een gordeldier (dood), een kleine wolf (dood), een fretje (dood), twee miereneters (één dood, één levend) en al veel koeien (levend). De dieren lopen hier zo dicht langs de weg dat ze makkelijk aangereden worden. Zeker die miereneters. Die zijn echt zo sloom!

We hielden elkaar wakker door de muziek aan te zetten, raampjes open en muziek aan. Het laatste stuk de gaten in de weg vermijden was een sport waarbij je wel wakker bleef. Inmiddels hadden we er al een hele lange dag op zitten en reden we vermoeid Bonito binnen. Een beetje toeristisch maar wel een gezellige plaats in het platteland. In onze ogen een dorp, na alle mega steden die we al gezien hebben. Maar stiekem toch 18.000 inwoners. Hotel Bonsai had een soort bungalow huisjes met gezellige hangmatten voor de deur. Niet dat we hier gebruik van hebben gemaakt want de miezer en bewolking bleef ons helaas nog achtervolgen. Maar het super vriendelijke personeel en het lekkere ontbijt maakte een hoop goed.

Bonito staat met name bekend om de prachtige natuur. Dit hebben we de volgende dag mogen ervaren. Weer bewolkt, maar we zouden toch gaan snorkelen in de rivier. Daar word je ook nat van ;) Google tip: Rio da Prata. Hier hebben we gedreven in onze wetsuits tussen de vissen, die we met onze snorkels op heel dichtbij langs ons zagen zwemmen! Ik vond het echt gaaf. Maval vond het iets minder tof, best eng zelfs. Ze is niet zo'n heldin als haar hoofd onder water moet en dan ook nog ademen door een pijpje. Maar ze deed het wel. Stoere chick! En achteraf zegt ze ook dat ze het niet had willen missen. Toffe fotos en filmpjes gemaakt met mijn câmera onder water. Ik had ook gedoken naar een onderwaterbron, wat voor ons Nederlanders als echte waterratten niet zo moeilijk is denk ik. Diep ademhalen en zwemmen. Maar ik was één van de weinigen die het lukte, dus blijkbaar toch wel een beetje bijzonder. Goede zwemles van badmeester Wil!

(Crisis hier bij het typen van de blogs, want na een uur viel de computer uit, en mijn verslag was er nog maar die van maval was helemaal weg... shit! weer opnieuw beginnen... Super balen! Gelukkig al een goede relaxte instelling, wat reizen met je doet, niks aan te doen.)

Na de snorkel activiteit omgekleed (we hadden het ondertussen al wel flink koud gekregen na 1,5 uur ronddobberen in dat koude water) en met een truck terug naar het hoofdgebouw. Hier geluncht en met onze gids door naar Buraco de Araras. Een soort grot waar de ara's hun nesten bouwen in de kieren van de wanden. Prachtig gekleurde beesten die altijd in duo's vliegen. Ze vinden een partner voor het leven en zelfs na het sterven van hun partner gaan ze niet op zoek naar een nieuwe. Echte liefde! We hadden het geluk dat ze precies met en grote zwerm van links naar rechts vlogen. Wat mooi! En wat een gekwetter. Sommige dingen zijn niet op film of foto te krijgen. Jullie moeten ons maar op ons woord geloven: het was indrukwekkend.

Hier verder nog apen, ibissen, miereneters, wolfjes en koeien gezien. Ook die zijn hier bijzonder want het zijn van die dunne witte koeien, geimporteerd uit India. Deze kunnen namelijk goed tegen de hitte. Daar hebben wij weinig van meegekregen, maar het schijnt hier ook weleens warm te worden ;)

's Avond vieze zoute kip gegeten en een lekkere lasagne. Leuke tent maar slechte keuken. Wel onze naam op een stoel mogen schrijven. Dus mocht je ooit in Bonito komen, zoek naar de stoel in Bar Taboa waar wij ons handtekening hebben achtergelaten...

De volgende dag op weg naar het echte platteland: Baia Grande / Miranda. Waar de fazendas staan, als boerderijen waar je kunt overnachten. Eerst nog even tanken. Ethanol = alcohol, dus vonden we grappig en = beter voor de natuur en = goedkoper, dus beter voor de portemonnee. Met onze routebeschrijving nu wel snel onze weg gevonden. In ongeveer 3,5 uur waren we op plaats van bestemming. De weg was asfalt met gaten afgewisseld met rood zand, wat gelukkig bleef liggen door de regen van gisteren. De auto nog wit kunnen houden dus, in plaats van oranje. Wel veel gaten, kuilen en verkeersdrempels (remmen!!! anders vlogen we tot het plafond) met flitspalen. Geen zin in boetes, dus netjes gereden in rustig tempo. Weer veel dode dieren langs de weg, helaas. Maar toen er al meer paarden, schapen en koeien op ons af kwamen (midden op de weg) wisten we dat we er al bijna moesten zijn. Manager Alex zat ons al op te wachten. Alles gaat hier nog een tikje langzamer dan we al gewend waren. Relaxt!

We waren er rond 16:30 dus genoeg tijd om een cursus caipirinha maken te krijgen. Rond 19:00 uur ging de bel. Tingelingeling! Eten! Aanschuiven voor een heerlijke warme maaltijd (want de temperatuur was hier nog minimaal 4 laagjes kleding) met rijst en bonen (standaard!), aardappels, sla, vlees. De kokkin wees trots aan wat ze allemaal gemaakt had. Heerlijk! Multo bom. Obrigada!

Dag 1 gingen we na het ontbijt s morgens om 08:00 uur paardrijden met gids Adriano als echte gaucho's door de weilanden. Een paar uur chillen/lezen/theetje drinken, om 12:00 uur -tingelingeling!- lunchen, weer warm en uitgebreid. 's Middags vrienden gemaakt met moeder Ellen en dochter Lisa, bleken klanten van Riksja te zijn. Super gezellig! Het zonnetje brak ook door, dus het was tijd voor ons middag programma; met de trekker en huifkar op safari door het platteland. Onderweg flink drassige stukken, watertjes en weer voldoende dieren. Vandaag onder andere gezien: paarden, verschillende vogels, capibara's (een soort grote cavia's), koeien, kaaimannen, miereneter, gordeldier, schapen en toekans! Alles levend, overigens. Deze laatste vonden we wel heel bijzonder. Zulke felle kleuren. Het lijkt net of die snavel nep is.

Terug naar de fazenda, weer een beetje relaxen, appen, boekje schrijven, caipirinha drinken (proost!). Tot we om 19:00 -tingelingeling!- weer gingen eten. Gezellig met alle Nederlanders aan tafel, een beetje bijkletsen. Met volle buik pakten we weer onze jasjes en de câmera, want er zou vanavond ook een avondprogramma zijn. We gingen om 20:00 met elkaar achterin de pick-up truck waarna gids Adriano ons vakkundig naar het meer reed waar de kaaimannen zaten. Met een groot licht mochten we over het meer schijnen waar tientallen oranje lichtjes net boven het wateroppervlak dreven. Dit waren alle kaaimanogen op ons gericht. Gaaf! We genoten van de sterren, zo helder, zo veel, zelfs de melkweg was te zien. Terug nog nagepraat met elkaar. Het was wel gezellig zo met ongeveer 8 gasten, de gids en de manager even hangen in de 'bar'. Voor we het wisten was het 23:00 en gingen we met een voldaan gevoel naar bed. Zodra ik mijn kussen raakte was ik in een diepe slaap!

Dag 2 zou voor ons alleen uit het ochtenddeel bestaan, want we wilden rond 12:00 uur weg om op een rustig tempo (en enige speling in de tijd voor als we het weer niet konden vinden) terug te kunnen rijden naar de luchthaven. De muggen zijn hier overigens venijnig. Mavalda heeft steeds gigantische plekken en ik had in de Pantanal een dik oog van een Klein prikje er net onder. Gekoeld met een ijsklontje en dikke klodder zalf erop. Gelukkig was het de volgende dag weg en zag ik er niet meer uit als Quasimodo. Maar we weten nog niet hoe we de Amazone gaan overleven.... Constant rondlopen in een muskietennet denk ik... Terug naar de Pantanal: voor ons gevoel ging veel te vroeg de wekker. Gelukkig hadden we al bedacht dat we dezelfde naar paard en farm ruikende kleding weer aan zouden doen. Bij terugkomst na de tour douchen en omkleden, zodat we fris het vliegtuig in kunnen. Weer 5 laagjes kleding aan, terwijl men in Nederland selfies appt in bikini. Ach, zij hebben weer geen capibara's in de achtertuin hielden we onszelf voor. Dit doet ons niks! ;)

Weer met de trekker en huifkar met gids Adriano op pad. Dit keer op jacht naar capibara's van dichtbij. Een hele familie gespot en zelfs wat van dichtbij kunnen bekijken toen we uitstapten. Ook het kaaimannen meer weer bezocht, waar de beesten met enige twijfel aan land kwamen voor de stukken vlees die Adriano hen toewierp. Het waren zijn vrienden. Hij had ze allemaal namen gegeven: Anton, Henk, Anton 2. Haha! Mooie actiefilmpjes en fotos gemaakt. Weer terug naar de fazenda, waar het al later bleek te zijn dan we dachten. We hadden krap een half uur om rond 12:00 uiterlijk zonder stress te vertrekken. Slow & steady, ons motto zoals Maval al eerder in haar verslag noemde. Een douche zat er dus niet meer in. Dan maar stinkend de vlucht in. Wij roken het toch niet meer ;) Sorry voor degene naast ons! Alle gespotte dieren waren het meer dan waard!

Even zwaaien naar iedereen, lunchpakket mee en op weg. Mavalda achter het stuur, via zandpad, grotere onverharde weg, wissel, ik achter het stuur, met name snelweg, veel heuvels, bochten mooie valleien en het inhalen van vrachtwagens maakte het zeker geen saaie of slaapverwekkende tocht. Tanken en auto inleveren. Bam! Super op tijd en nog helemaal wit. De auto. Wij ook. Weinig zon. Dat komt hierna hopelijk: op naar zonnig Salvador!

*** Salvador de Bahia ***
Net na middernacht kwamen we aan en stapten we in een warmtegolf uit. 26 graden en 's avonds laat. Dat belooft wat voor morgen. In het donker aankomen is altijd spannend, omdat het een verrassing is wat we morgen als uitzicht hebben uit onze kamer en hoe de buurt van het hotel eruit ziet. We verblijven in San Antônio, een wijk grenzend aan het culturele centrum van de wijk Pelourinho. Uitgeroepen tot Unesco werelderfgoed. Prachtige gekleurde huizen, kerken, glooiende straten met kinderkopjes, straatverkopers, Afrikaanse dames in grote gekleurde jurken (dikke hoepel eronder voor een dikkere kont -bunda-) die voor een centje met je op de foto willen. Eerst goed onderhandelen, voordat je de foto maakt! Wij waren een beetje afgezet volgens mij, maarja, dat mag je soms ook verwachten als je als super toerist met je câmera en (daar zijn ze weer) sandalen door een stad slentert.

Verder zagen we het balkon waar Michael Jackson 'Earth song' (they don't really care about us) had opgenomen, karren met koude kokosnoten, oudere mannetjes die super fanatiek domino aan het spelen waren op straat en locals die met gemak met hun teenslippers bijna rennend over de stenen in het centrum gingen. Dat ze nog nooit hun nek hebben gebroken! Een fotogenieke wijk die nog eens extra kleurrijk was door de vlaggetjes die de straten sierden. Het was een feestmaand de hele maand juni. Dus wij vielen met onze neus in de boter. 's Avonds live muziek, dansen, feest op straat.

Hiervoor hebben we twee Braziliaanse jongens ontmoet die ons enthousiast zagen kijken bij een capoeira training van jonge kinderen. Ze legden uit dat één van hen ook aan capoeira deed (de lokale vecht-dans, die van origine uit Salvador komt). En of wij wilden kijken bij hun training. Já tuurlijk! Dat wilden wij wel. Bleek een beetje in een achteraf straatje te zijn. Iets wat je je moeder niet vertelt ;) Maar het voelde vertrouwd en we hebben genoten van een niet-toeristisch optreden. Gratis en voor niks. Dubbeltop! Daarna de jongens bedankt, lekker gegeten en nog wat meegepikt van het feestgedruis in het centrum. Salvador is met recht een swingende stad!

Hierna zijn we gaan relaxen op het strand, tussen de palmbomen. Maar hier kan ik jullie vast over een tijdje meer over vertellen / typen. De tijd is weer bijna om dus ik rond mijn verhaal af. Hierna staat de Amazone en Colombia op de planning. Voor nu bedank ik Brazilie voor al het moois dat we tot nu toe gezien hebben! Obrigada Brasil!

xxx aan jullie allemaal en tot schrijfs!