Gaan ze per auto? Gaan ze per vliegtuig? Nee!

... ze gaan per....

We hebben al aardig wat verschillende voertuigen gehad tijdens onze reis. Van TukTuks in de drukke steden, naar taxi’s voor grote afstanden, vliegtuigen intercontinentaal en binnenlands, slowboat, kano’s en schakelbrommers. Maar dit gedeelte van de reis hebben we weer wat mooie toe mogen voegen aan ons lijstje:

** Per boot naar Halong Bay **

Na de drukke stad Hanoi, waar we het laatste verslag geplaatst hebben, zouden we een 2 dagen / 1 nacht boottour maken naar Halong Bay. Eén van de meest kenmerkende plaatsen van Vietnam, iets wat je gezien moet hebben. Karstbergen die uit het water oprijzen, waar je met de boot tussendoor vaart. Het lijkt alle ingredienten te hebben voor een toeristische trekpleister. En dat is ook gelijk wat Elise en ik er minder mooi aan vonden. De dingen die we zagen waren als de plaatjes uit de boeken; prachtig. Maar het feit dat je met honderden toeristen dezelfde tour doet en dus ook honderden boten om je heen ziet liggen, waar toeristen precies hetzelfde dagprogramma hebben als jij, maakt het stukken minder bijzonder.

Het programma bestond uit; varen, kanoën, apen bekijken die op de rotsen wonen, een kookles (wat eigenlijk alleen het rollen van de loempia’s inhield... de groente was zelfs al voor ons gesneden... Voor een ervaren horeca dame en een liefhebster van kokerellen niet echt een uitdaging. Maar als we naar de Zwitser tegenover ons keken, bleek het toch voor sommigen wel lastig hihi!). De volgende dag met drommen achter elkaar sjokten we door een grot (the amazing cave), waar allerlei stalagmieten en stalactieten de vormen van dieren hadden, die de gids met een lazerpen aanwees. Hij zei al wel dat je er een beetje fantasie voor nodig had. Dat klopte wel.

Misschien waren we verwend door de mooie en bijzondere dingen die we tijdens de reis al mee hadden mogen maken. Maar al met al was dit niet onze favoriete tour. Wel keek ik gisteren nog wat van onze foto’s terug en zijn het toch wel echt mooie plaatjes en ben ik blij dat we dit ‘hoogtepunt’ van Vietnam wel met eigen ogen hebben gezien.

** Per nachttrein naar keizerstad Hué **

We hadden ervoor gekozen om niet een nacht extra in het drukke Hanoi te verblijven. En beter direct door te reizen naar Hué. Hiervoor hadden we een nachttrein, waarvan we niet wisten wat we moesten verwachten. We zouden onze kamer/cabine delen met 2 anderen, gelukkig een leuk stel (zij Engels, hij Zuid-Afrikaans) waarmee we gekletst hebben, een biertje gedaan en zelfs een paar potjes van het favoriete spel van mij en Elise; Geharrewar in de Sushibar. Voor de mensen die het nog niet kennen, vraag het zeker voor kerst! Echt een aanrader. Wees wel gewaarschuwd als je het met Elise gaat spelen; ze is erg fanatiek ;)

De nachttrein wiebelde en hobbelde voort en we hadden uitgeklapte ligbedden waar we goed op konden slapen. We vonden het, met uitzondering van het vieze toilet, erg meevallen. We hadden nog beter geslapen dan de nachtbussen die we tot nu toe gehad hebben.

Aangekomen in Hué hebben we de eerste dag fietsen gehuurd en de omgeving op eigen gelegenheid een beetje verkend. Door het drukke verkeer, over de brug, langs de rivier, over met een klein veerpontje. Dit veerpontje was niet meer dan een lange sloep waarin een mannetje al roeiend op de achterkant van de boot ons naar de overkant voortbewoog. Het vrouwtje hielp ons met de fietsen en met haar rijsthoed op maakte ze grappen met Elise, aanwijzend dat ze zo lang was. Dat is hier nog steeds heel bijzonder!

De dag erna hebben we de graftombe bezocht van Khai Dinh, met het leger van stenen soldaten en mandarijnen erg indrukwekkend en bijzonder! Het was in Vietnam dus heel gebruikelijk om voor de overleden keizers grote tombes te bouwen, wat meer weg had van een paleis dan een begraafplaats.

Onze taxi chauffeur bracht ons vervolgens naar de Citadel, tekenend voor de stad. We dwaalden rond in deze keizerstad, die vroeger alleen betreden mocht worden door de koninklijke familie. We vonden overblijfselen van de tempels, dagverblijven, bibliotheek, ontmoetingsruimtes en buitenmuren die het gewone volk scheidde van het leven binnen de citadel. Vreemd dat deze highlight van de stad op sommige plekken zo overwoekerd is en slecht onderhouden, terwijl alle toeristen hier toch op afkomen. Omdat er geen aangelegde wandelpaden waren of een route die je moest volgen banjerden we dwars door de poorten, muren en tuinen en hebben we een hoop mooie doorkijkjes gezien waar we ons even helemaal alleen in deze verlaten keizerstad voelden. Mooi!

** Per ligbus naar Hoi An **

Na twee dagen in Hué was het tijd om door te gaan naar de volgende stad op het programma; Hoi An. We gingen per bus waar als een soort dubbeldeker stapelbedden waren gemaakt. We lagen 3 breed, 2 hoog, waardoor het een beetje leek op de knight-bus waar Harry Potter mee reisde in de boeken; voor de echte kenners. Flink toeterend sjeezde onze chauffeur over de weg, hiermee laat je weten dat je eraan komt en gaan scooters of kleinere auto’s aan de kant.

Elise lag alweer in dromenland (ze neemt reispilletjes, die haar ook een beetje high maken en zodra we rijden ligt ze alweer met haar ogen dicht), terwijl ik om me heen aan het kijken was naar het landschap dat aan ons voorbij raasde. Ik zag een groepje schoolkinderen in uniform op de fiets... En ineens: KNAL! BOEM! HO! Ik had hardkloppingen, net als een aantal andere reizigers die naar buiten hadden zitten kijken. Ik dacht gelijk dat één van die schoolkinderen onder de bus was gekomen. Gelukkig had het hulpje van de chauffeur een lach op z’n gezicht, dus we wisten dat het niet zo ernstig was. We stopten en het bleek een stuk ijzer te zijn op de weg, die tussen de wielen was gekomen. De kinderen (waarvan ik dacht dat er dus een met z’n fietsje om het wiel gekruld zat) kwamen nieuwsgierig voorbij en waren gelukkig nog allemaal heel. Opgelucht en na een klein uur vertraging reden we in een zacht tempo verder.

Hoi An staat bekend om haar kleermakers, kleine centrum met tempels en heiligdommen en de waterkant van de rivier verlicht met lampionnen. Het was in werkelijkheid ook precies zoals we in de boekjes gelezen hadden en we hadden verwacht. Jammer alleen dat het weer niet zo meezat. Voor de eerste keer tijdens onze reis hebben we echt onze regenjasjes nodig gehad en was de lucht grijzig en het weer de hele dag door druilerig. Wel fijn dat we onze jasjes toch niet voor niets hadden meegenomen ;)

Natuurlijk heb ik ook wat moois laten maken voor mezelf, waar de vrouwtjes je maten opnemen en direct voor je aan de slag gaan. Echt knap. Ik zal nog geen foto plaatsen, het is namelijk voor het feest van mijn opa & oma, waar ik bij terugkomst wordt verwacht. Ik zal er dus op m’n Paasbest / Kerstbest uitzien!

Nog een nachtelijk avontuur gehad... Ik moet s nachts altijd naar de wc, en probeer dan zo stil mogelijk te doen om Elise niet wakker te maken. Eigenlijk slaapt ze heel vast dus hoef ik niet zo’n moeite te doen. Doe ik het licht aan in de badkamer, zie ik op de deur van de douche een dikke vette spin zitten. Ik heb wel 5-10 minuten staan twijfelen wat ik zou doen; een boek pakken en hem doodslaan? Leek me wat bruut. Een glas pakken en erover zetten? Ja, dat leek me het handigst. Gaat die spin ineens super snel lopen! IEHHH… Toch maar Elise wakker gemaakt. Die schrok zich dood want droomde nog steeds raar vanwege de malaria pillen (die we nog moesten slikken, na ons verblijf in Laos). Ik heb voorzichtig proberen te vertellen dat er een spin in onze badkamer zat die zo groot was als mn hand. Toen ik uitgepraat was zat hij niet meer in de badkamer maar op de deur aan de binnenkant van onze kamer. Zo raar dat je zo kunt schrikken van zo’n klein beest eigenlijk (vergeleken met ons dan, niet vergeleken met de spinnen in Nederland). Elise sprong ook snel uit bed en kwam bij me op mijn bed staan. We wilden de deur openen zodat de spin naar buiten kon, maar hij zat vlakbij de deurknop wat dat wat moeilijk maakte! Een stoel in de kamer gezet, waarop ik ben gaan staan en vanaf een afstand de deurknop heb kunnen omdraaien. De spin snelde naar buiten, waarschijnlijk ook erg geschrokken van ons. Daar stonden we om 4 uur ’s nachts bovenop een stoel en het bed... Helden!

** Per motor naar Dalat **

Een gouden tip van mijn collega Nicolien; een tour met de Easy Riders van Hoi An. Dit zijn Vietnamese motormuizen, die je in een aantal dagen naar verschillende plaatsen kunnen brengen. Onderweg slaap je in hotels, eet je goedkoop en zie je het echte leven van Vietnam. Wij kozen voor de tour van 5 dagen / 4 nachten, waarmee we van Hoi An naar Dalat zouden reizen. Het klonk lang, maar volgens alle recensies op internet ook echt de moeite waard.

De motoren waren stevig, de Vietnamezen klein en dun, onze backpacks groot, maar handig achterop gebonden. Met vaak gebruikte helmen moesten we het doen. En zouden we de volgende dagen veilig zitten achterop bij mr. Ahn en mr. Peanut (want dat was zijn naam in Vietnamees, vertaald naar het Engels). Mr. Peanut verzekerde me ook dat hij nog nooit een ongeluk had gehad, want hij reed very carry fooly... Carefully :)

De eerste dagen nog druilerig en regenachtig, langs de grensgebieden met Laos en Cambodja door de bergen. Slingerend langs bergdorpjes waar mensen wonen in houten hutjes maar wel smartphone hebben en weten hoe ze moeten swipen. Door drukkere stadjes, waar de koffiebonen langs de kant van de weg liggen te drogen. Waar mensen op kleine plastic krukjes lunchen van eetkarretjes. Waar sporen van de oorlog te zien zijn door de monumenten die geplaatst zijn. Waar mensen met het hele gezin op de motor zitten en sommige motoren zo vol bepakt zijn dat je chauffeur niet meer te zien is.

We sliepen in mooie hotels, niet zo simpel als we verwacht hadden. Goed eten onderweg; elke lunch hadden we wel noodle soep, rijst met kip of mie met groenten. Elke avond aten we weer wat anders; Vietnamese barbeque, hotpot met vis (waar alles in één pan gegooid wordt en je er maar wat uit moet vissen –letterlijk- ), rijstrolletjes met saté saus, of een gezamelijk diner met vanalles wat, waar we samen met de gidsen van eten. Zeer verzorgende mannetjes die het ons echt naar ons zin wilden maken.

De volgende dagen werden de temperaturen beter, we daalden namelijk af naar het dal. Hier zagen we meer natuur, groen en meren. We reden voorbij rijstvelden, koffieplantages, rubberbomen en een farm met zijderupsen. Verder hebben we fabrieken gezien waar mie gemaakt werd. Nou een fabriekje, waar ze zonder bescherming op de machines zaten en met hun handen het meel in de machines gooiden. Zwaar werk, wat hier veelal wordt gedaan door vrouwen. In een andere werkplaats maakten ze bezems met de hand; wel 40 per persoon per dag. Hiervoor verdienen deze vrouwen zo’n €13,50 waarbij ze werken van 05:00 – 17:00...

We betrapten ons erop dat onze gedachten achterop de motor af en toe wegdwaalden naar het kopen van kerstcadeaus en het wel of niet nemen van een boom. Iets waar we natuurlijk totaal niet aan moesten denken terwijl we door het echte Vietnam reden en moesten genieten van al het moois. We hebben ons herpakt, onze hoofden leeg kunnen maken en gedachteloos alles in ons op kunnen nemen. Nu achteraf terugkijkend op het hele avontuur besef je ook pas echt hoe bijzonder het allemaal is. Echt een andere wereld, wat je langs je heen ziet glijden achterop de motor.

Natuurlijk waren er ook de praktische probleempjes; slapende billen, zere rug van het gehobbel, kloppende harten van de spannende verkeerssituaties en vieze schoenen van de blubber die onderweg lag. Soms gingen we van geasfalteerde weg ineens naar stenen en landweggetjes, waar enorme kuilen in zaten. De gids legde uit dat wanneer er geld was, er op een bepaald gedeelte begonnen werd met de asfaltweg. Was het geld op, dan gingen ze ook niet verder. Was er weer geld, dan begonnen ze op een heel ander punt weer met de werkzaamheden. Ongeregelde Vietnamese infrastructuur.

Mr. Peanut, waarbij ik achterop zat, werd ook nog een keer halt gehouden door de politie. Hij reed te hard, maar kon met een grote som geld de politie afbetalen. Of zijn rijbewijs zou worden ingenomen. Een heel gedoe met beide gidsen, waar wij niet zoveel van snapten. Een corrupte agent die om te kopen was. Motorrijders die voor 8km te hard hun hele maandsalaris bijna kwijt zijn. Iets wat wij van een afstandje gade sloegen. Het leek ons niet verstandig om met onze grote Westerse neuzen hier bovenop te staan. Uiteindelijk hadden ze iets geregeld en mochten we doorrijden.

De laatste avond nog naar een Karaoke bar geweest, waar we uit volle borst hebben mee gezongen met Vietnamese liedjes, kerstliedjes, de spice girls (natuurlijk!) en Aqua. De gidsen hadden nog onenigheid omdat een van de twee de liedjes van de ander steeds wegdrukte, hij wilde ons namelijk helpen met de liedjes die wij uitzochten. De ander weer boos weggelopen. 2 volwassen mannen, ruzie om sing-a-long-songs. Karaoke is hier een serieuze zaak! Je ziet hier ook overal karaoke bars, in de meest kleinschalige dorpjes. Iets om niet mee te spotten. Dat zal ik dan ook zeker niet doen ;)

Aangekomen in Dalat viel de stad ons een beetje tegen en besloten we snel de volgende dag al door te reizen naar de Vietnamese kust; zon, zee en ontspanning in Mui Né. Dit is ook waar we nu zitten en 2 dagen hebben gelegen in strandstoelen, een excursie hebben gemaakt met een jeep door de omgeving en heerlijk hebben genoten van het zonnetje terwijl het bij jullie guur, koud en nat is.

Gek om hier de kerstversiering te zien hangen met 30 graden en zon. Zeker de nep sneeuwvlokken, ijspegels, ijsberen en sneeuwpoppen kunnen we nog niet zo goed plaatsen.

Een flink verhaal weer, maar ook weer een hoop beleefd! We genieten nog even van de warme avondbries en gaan zo een lekker tentje opzoeken voor ons laatste avondmaal in Mui Né. Misschien wel eentje waar de kerstboom druk staat te knipperen met gekleurde lichtjes.

Liefs, Elise & Anneloes