Voltzberg, vogelspinnen en vunzige Vinski

We hebben ons tijdens onze tussentijd in Paramaribo niet hoeven vervelen omdat we uitgenodigd waren door Dennis, zijn vriendin Risha en haar familie om naar Ston Eiland te gaan.

Vroeg in de ochtend werden we opgepikt om via een hobbelige en slipperige weg de regio van het Brokopondo meer te bereiken. Door de regen was de weg behoorlijk spannend geworden, als je niet in een dikke jeep reed zoals die van Dennis. Risha moest dus af en toe flink wat moed verzamelen om de steile bergen op te rijden.

Gelukkig hebben we het heelhuids gehaald en bestond de rest van de dag uit chillen, zwemmen, hangmatteren (zoals ze dat hier zeggen), kletsen en luid lachen met de gezellige familie en eten. Vooral veel ETEN, zoals dat blijkbaar bij elke Hindoestaanse bijeenkomst gaat. Er werd heerlijk voor ons gekookt en we waren van alle gemakken voorzien. Huzarensalade met bietjes, lekkere gember-limonade (Arjens favoriet), koude Parbo biertjes, gebraden kippetje en gekruide rijst met pinda-sambal. Heerlijk!

Als bedankje voor deze leuke dag hebben wij een boottochtje betaald die ons over het stuwmeer bracht. Hier kon je duidelijk zien dat hier ooit een dorpje gelegen heeft. De dorpelingen waren door de overheid betaald om hier weg te trekken, waarna er andere huizen en een betere locatie beloofd is. Vervolgens hebben ze de dorpen hier onder water laten lopen en is het nu een stuwmeer. Het schijnt dat je de huizen nog steeds onder water kunt zien. Het enige dat wij boven water konden zien was een eindeloos wateroppervlak vol met dode boomtoppen die erboven uitsteken. Als een soort gestorven woud staan de pieken nog boven water. Heel bizar! Om de tocht nog spannender te maken kwamen we een zwemmend hert tegen die de weg kwijt was. Waar onze schipper een mooie maaltijd in zag. Met peddel en lasso probeerde hij het beest te vangen. Zonder onze weigeringen en boze reactie dat we niet betaald hadden voor een jacht-expeditie zou bambi waarschijnlijk op de bbq geeindigd zijn. Gelukkig zagen we hem later snel aan land klimmen en verdwijnen tussen de bomen.

Bij terugkomst in Paramaribo moesten we nog snel onze tassen pakken voor de volgende dag en was het alweer tijd voor de volgende uitstap: Expeditie dieren van het oerwoud, zoals de bouwsteen genoemd wordt.

De eerste dag bestond uit een lange rit per busje die ons in ongeveer 5 uur naar het punt bracht waar we op de boot over zouden stappen. Vervolgens met de boot nog 3 uur in het zonnetje, over de rivier waar de jungle aan weerskanten steeds dichter werd.

Uiteindelijk kwamen we aan bij ons jungle-verblijf. Wat een indrukwekkende lodge waar de hangmatten opgehangen moesten worden. De jongens die bij onze tour aangesloten waren zouden hier overnachten. Wij kregen een kleiner gebouw toegewezen, waar onze kamers zich bevonden. Een kleine open kamer met balkon aan de rivier. De eerste nacht moesten we wel even wennen aan de jungle geluiden, maar dat zou snel beter gaan.

Voordat we naar bed gingen liet onze gids, Vinski (later beter bekend als Vunski...), nog even wat vogelspinnen zien waarvan Dagmars' nekhaar overeind ging staan. Echter wilde hij hier vooral mee aantonen dat ze niet gevaarlijk waren en dat je ze gewoon op je hand kon laten lopen. Dat wilden Arjen en ik wel even proberen. Later tijdens ons verblijf had Evert er nog bijna een platgestampt bij het uitdoen van zijn lenzen. Dat was dan weer niet zo'n handige actie geweest, want deze was wel gevaarlijk op zijn achterpoten aan het staan. Klaar voor de aanval. Vinski durfde zelfs deze niet met zijn handen op te pakken.

De eerste volle dag van ons verblijf stond de wandeling (voor Dagmar en mij leek dit wel een marathon, zo hoog lag het tempo) naar de Voltzberg op het programma. Een aantal uur onder het bladerdak door de jungle omgeving kwamen we aan de voet van de Voltzberg. Bezweet en vermoeid begonnen we aan de klim. Het was echt klimmen en klauteren met handen en voeten. Op sommige punten hadden we zelfs een stuk touw nodig om onszelf naar boven te trekken.

Eenmaal boven aangekomen was het uitzicht adembenemend, ook letterlijk aangezien we nog even bij moesten komen van alle inspanningen. Van het uitzicht op het groene bloemkool-landschap hebben we maar kort kunnen genieten omdat we ook de dreigende grijze onweerslucht zagen naderen. Snel afdalen met een regenbui op je hielen is ook wel spannend!

Helemaal doorweekt en inmiddels ook afgekoeld kwamen we aan bij de waterval beneden waar we al snel met het bootje terugkonden naar ons kamp. Tussendoor had Vinski allerlei verhalen over de mensen die hij allemaal kende, de dingen die hij meegemaakt had, het leven van een reisleider. Voornamelijk grootspraak als je het mij vraagt, maar het was zeker niet saai met deze man. En als gids was hij echt heel goed en voelde je je wel veilig in de jungle, als hij met zijn grote kapmes voorop liep. Maar naast de verhalen die hij ons vertelde had hij vooral tegen de jongens nog wat sappige details over zijn avonturen met de stagiares die weleens langskwamen. Met uitspraken als 'eenmaal Pieterbaas nooit meer Sinterklaas' (in de trant van 'once you go black you never go back') heeft hij zich bij onze groep toch wel onsterfelijk gemaakt met de bijnaam: Vunski.

De volgende dag vroeg op want we zouden ara's en toekans gaan spotten op de airstrip, een klein grasveld wat dient als luchthaven. Jammergenoeg alleen wat boskalkoenen gezien en spechten gehoord. Niet veel dieren kunnen spotten tijdens de gehele expeditie. Wel een bushmaster (gifslang) die snel de bosjes in schoot, een brulaap van een afstand, verschillende spinnen, kleine doodskopaapjes en wat ara's die over kwamen vliegen.

De rest van de morgen een beetje rustig aan gedaan. No span. Geslapen, gelezen, gevist. Ik heb zelfs een kleine piranha gevangen. Helaas was mijn haakje te klein en verdween de vis met haak en al weer in het water.

's Middags weer de benen strekken en met onze nog klamme wandelschoenen van de mega-bui van gisteren. Op naar de Moedervallen zoals Vunski ze noemden. Alle watervallen bij elkaar in dit gebied worden de Raleighvallen genoemd, waarvan de Moedervallen het startpunt is. Een kortere en minder intensieve wandeling door de prachtige natuur was een goede manier om de spieren weer even los te krijgen.

's Avonds nog wat gekletst, een gezellige groep zo ook met die drie andere jongens. Na wat wederom een heerlijke maaltijd, gekookt door de gids en wat biertjes hield iedereen het toch voor gezien. Een laatste nacht onder onze klamboe met het kabbelende water buiten je slaapkamer.

De laatste dag stond weer in het teken van de terugreis. Nu stroomafwaarts dus net iets meer dan 2 uur in het bootje. Waarvan je toch best een houten kont krijgt! Vervolgens weer 5 uur in het busje die ons weer terugbracht naar Paramaribo. We namen afscheid van de jongens en Vunski en vonden het heerlijk om even een goede douche te kunnen nemen en al onze vochtige en flink stinkende spullen uit te kunnen hangen of te wassen.

Rustig was het niet echt bij terugkomst aangezien het de inheemse dag was. De laatste avond van een feestweek hier in Paramaribo. Met allerlei standjes met eten, drinken, souvenirs wemelde het in de Palmentuin van allerlei nationaliteiten. Flinke muziek overal en mensen in indianen outfits. Na een uurtje of 2 rondlopen en een niet zo lekkere afhaal-maaltijd kropen we moe maar voldaan ons bed in.

Nu hebben we nog wat dagen in Paramaribo te besteden. Waarvan we een al gebruikt hebben voor het scoren van wat souvenirs. We hebben afscheid genomen van Cathrin, onze lokale uitvoerder. Nog wat dagen met Dennis voor de boeg. Waarna we maandag ochtend zullen vliegen naar Curacao.

Heerlijk chillen met onze billen op de Nederlandse Antillen!