Colombia, kokospalmen en Panama

Bedankt weer voor alle reacties en fijn om te zien dat nog steeds zoveel mensen mijn blog lezen. Toch leuk dat mijn verhalen zich nog steeds verspreiden...

Dit wordt dan Colombia deel 2; op vrijdag 1 juli vlogen we om 05:20 uur vanaf Medellin naar Cartagena, dus 03:15 uur op... Dat was even een tegenvaller. Ik weet dat we het zo bedacht hadden omdat dit een goedkope vlucht was en dan had je lekker wat aan je dag van aankomst. Maar in praktijk valt het dan toch vies tegen en lag je nét lekker te slapen ;)

*** Cartagena ***
Rond 07:00 uur ´s morgens waren we geland in de hitte die Cartagena heet. Toen al warm! We gingen naar ons hostel Mamallena, die ik als tip van collega Lineke had gekregen. Vanaf hier konden we ook de boot voor de San Blas eilanden regelen. Van tevoren al contact gehad met het hostel en een aantal boten toegestuurd gekregen als optie. We kozen voor Perla del Carib, die op 5 juli ´s avonds zou vertrekken. Dus nu 4 dagen om Cartagena en omgeving te verkennen.

Behalve hitte en buikzweet had Cartagena natuurlijk nog veel meer te bieden. Een mooi koloniaal centrum met kleurige huizen, restaurants en cafés met balkons, pleinen met bankjes in de schaduw van een enkele boom waar de locals ook uit zaten te dampen. De vochtigheidsgraad is hier zo hoog, dat je het idee hebt dat je smelt. Naast Suriname heb ik het nog niet eerder zo drukkend heet gehad.... Zo min mogelijk bewegen of in een langzaam tempo met een koud colaatje of biertje om de zoveel tijd is de enige oplossing.

Onze Duitse vriendin Steffi, die inmiddels onze vaste reisbuddy is geworden in Colombia, was ook in Cartagena in hetzelfde hostel. We besloten een 3-persoonskamer te delen. Iets meer privacy en (heel belangrijk) AIRCO! Heerlijk!

Nadat we onze eerste dag voornamelijk hadden rondgehangen in het hostel en het centrum hadden verkend gingen we met z´n drieen ´s avonds gezellig uit eten. Bij het hostel was ook een bar waar we nog een drankje deden. Cocktails in de aanbieding vinden wij natuurlijk erg lekker! We hadden zin om te dansen. Wat hier goed kon.´s Avonds ging de temperatuur iets naar beneden maar kon je nog steeds de warmte van de stad en haar bewoners voelen. Alsof de Cartagenen erop wachten tot het iets afkoelt om met hun heupjes te kunnen schudden, hun haren los te gooien en op het ritme van de Latino muziek hun salsa moves eruit te gooien. Op de hoek van het hostel zat een bar, Havana genaamd, waar we na een paar drankjes ons dapper genoeg voelden om te swingen tussen de locals. Lekkere zweetlijven om je heen, een latino die je heen en weer draait en stiekem een zoentje probeert te stelen... Eh nee bedankt, te plakkerig, maar een beetje zwieren over de dansvloer kan geen kwaad. Ook wat oudere mannetjes die heel lief het je echt willen leren. Een fijne avond, goede sfeer, heerlijke muziek die we in ons bedje nog steeds hoorden. Met de klanken van Cartagena´s nightlife op de achtergrond landen we op ons bed in ons heerlijke airco-gekoelde kamer.

In dit hostel kregen we voor ontbjit gratis pannenkoeken. Goede deal! Met onze (film) camera in de aanslag trokken we weer het historisch centrum in. Even rondslenteren met een goede fles water in je hand, op zoek naar mooie doorkijkjes, afgebladderde deuren, balkonnetjes met kleurige bloemen en fotogenieke kerken. Toevallig zagen we een Colombiaanse bruiloft waarbij uitbundig gedanst werd in witte zwierige jurken, harde muziek, echt een feestje. Een hele stoet achter het bruidspaar aan. Een soort zomercarnaval, maar dan met minder blote buiken ;)

Met Steffi doken we nog een café in om de wedstrijd Duitsland - Portugal te kijken. Spannend! Tot aan de penalty´s. Duitsland won uiteindelijk, waardoor wij hard met Steffi mee juichten. Iedereen dacht gelijk dat wij ook Duitsers waren. Geen probleem. Vielen dank. Danke schon.

Op de terugweg naar het hostel liepen we nog maar eens langs het pinautomaat en het wisselkantoor. Iets wat wij nu dagelijks deden omdat we maar een beperkt bedrag in Colombiaanse Pesos -COP- (lokale valuta) uit het apparaat konden krijgen en dat dan weer om moesten wisselen naar Dollars om de boot naar San Blas te betalen. Waarom dit in hemelsnaam in Dollars moest, geen idee. Maar het kostte ons dagelijks wat rekenwerk en geldtransport... Tot we uiteindelijk ieder 500 Dollar hadden voor de boottocht (van 5 dagen, inclusief eten en drinken), wat extra geld voor de grensovergang, en voor je weet maar nooit.

*** Playa Blanca ***
Aangezien we nog een dag ´over´ hadden voordat we op de boot gingen, wilden we even uit de stad naar het strand. Hiervoor was Playa Blanca een mooie uitstap. Ongeveer 2 uur rijden vanaf Cartagena. Zondag 3 juli wilden we eigenlijk al gaan samen met Steffi, maar dit bleek niet mogelijk door een feestdag. Alle locals waren er op uit getrokken om op het strand te bivakkeren. Waardoor de brug naar dit schiereiland helemaal vast stond en afgesloten was op last van de politie. Ook alle boten waren helemaal afgeladen. Wij konden dus niet. Dan maar de volgende dag. Helaas kon Steffi niet meer mee en hebben we afscheid van haar genomen in Cartagena. Tot ergens in Nederland of Duitsland een keer!

Achteraf gezien wel blij dat we niet in de mega drukte van zondag zaten. Maandag 4 juli opnieuw hetzelfde stuk gereden. Nu kwamen we wel op plaats van bestemming. Heerlijk vroeg al aangekomen. Rond 10:00 s morgens, waardoor we de hele dag hadden. Al bij het busje aan de praat geraakt met de Nederlandse Hannah, die wel met ons een kamer wilde delen. Het strand van Playa Blanca was vol met houten hutjes, rieten daken, toeristen en verkopers. Het advies van ons hostel opgevolgd om verder naar rechts te lopen en hier een mooi plekje te vinden. Hier was het inderdaad rustiger en vonden we bij lieve tante Nelly een kamer voor 3 personen. Met houten muren, zand als vloerbedekking en bedden met klamboes. Voor 30.000 COP, ongeveer €10 per persoon inclusief wc en douche. Dat laatste was een emmer met water die je over jezelf heen kon gooien. Haha! Lekker back to basic, maar met het geluid van de zee op de achtergrond en een fantastisch uitzicht. Dat je s avonds met je voeten in het zand naar de zonsondergang zit te kijken. En nog later (heel gewoon) je tanden staat te poetsen met uitzicht op zee.

Voor nog eens 30.000 COP huurden we een hut voor de hele dag waardoor we beschut konden zitten. De rest van de middag en volgende ochtend hielden we ons bezig met insmeren, zonnen, lezen, zwemmen, kletsen, water drinken en vis of garnalen eten. Ook trakteerden we onszelf op een massage van mevrouw Lola die onze nek, schouders en rug even flink kraakte. De tijd op Playa Blanca vloog voorbij. Het was alweer tijd om het zand van onze spullen te kloppen, terug te keren naar Cartagena. Hier hadden we nog tijd voor een lunch, blogs typen, inkopen voor op de boot, laatste geld wisselen. Eindelijk hadden we genoeg dollars verzameld!

In het hostel mochten we nog een laatste keer douchen voordat we naar de haven gingen. Spullen bij elkaar geraapt en bepakt en bezakt naar de Perla voor ons boot avontuur...

*** Perla del Carib - van Cartagena, via San Blas eilanden naar Panama - ***
Bij aankomst in de haven lag de zeilboot die ons huisje zou zijn voor de komende dagen helemaal aan de achterste steiger. Nog best spannend met die zware backpacks. Al helemaal toen we de grote opstap zagen. Een flink gat tussen de steiger en de boot. Waardoor we eerst maar onze tassen gaven en met een beetje hulp van kapitein Jules aan boord krabbelden.

5 dagen op deze boot, wat gaaf! Eerst kennis gemaakt met onze mede passagiers: Phil & Jolanda uit Zwitserland (bij ons later ook wel bekend als plak & plak of kleffie & beffie aangezien ze zich constant met z´n tweeen afzonderden om hand in hand op de punt van de boot te zitten oid. Ook moesten ze constant naast elkaar bij het eten etc. Alsof wij allemaal heel eng waren.), Asmund & Ingeborg uit Noorwegen (gezellig knettergek stel waar we hopelijk nog een keertje onzelf kunnen uitnodigen in Oslo), Anna & Sam uit Engeland (onze nieuwe vrienden, die we ook na de boot nog regelmatig tegen zijn gekomen), Eli-Jah (een zelfverzekerde Amsterdammer waar we niet echt hoogte van konden krijgen) en wij. De bemanning bestond uit kapitein Jules, zijn rechterhand en maat Sebastiaan, de Nederlandse Jet als kokkin en matroos en Sancho, de knuffelende scheepshond.

We konden nog niet gelijk vertrekken, want Jules wilde het weer afwachten. Het was nog aan het regenen en de eerste nacht zouden we in één keer door varen, om een lange afstand te overbruggen. Pas rond middernacht zouden we dus vertrekken. Genoeg tijd om nog wat extra drank en eten in te kopen, een laatste fatsoenlijke douche te nemen en ons te installeren in onze hut. Alle stellen hadden een 2-persoonshut gekregen met een iets ruimer bed. Maval en ik zaten (een beetje als Harry Potter) in de bezemkast, zonder deur. Wel lekker om te luchten en iets meer ruimte te voelen, anders zaten we al helemaal zo opgesloten. Geen ruimte voor 2 tassen, maar net genoeg voor 1 backpack, 2 toilettassen, onze waterflessen en wat snackjes. Onze stapelbedden vulde de rest van de hut. Prima voor de overnachtingen. Maar meer hadden we er ook niet te zoeken. We wilden op blijven tot de boot zou uitvaren. De bemanning waarschuwde ons voor het heftige deinen, dus een reispilletje zou verstandig zijn. We hadden er al één genomen, maar het leek ons verstandig er vlak voor het slapen toch nog maar één te nemen. Voor de zekerheid. Rond 01:00 uur ging iedereen langzaam aan naar bed.

Dag 1: De eerste dag op open zee kwamen Maval en ik rond 11:00 uur als een van de laatsten uit bed rollen. Gelukkig niet ziek geweest. Geen echt programma vandaag. Vooral relaxen, lezen, kletsen, over zee turen, foto´s maken, een klein biertje, schrijven in onze boekjes, hangen, filmen en lekker eten (ontbijt met havermout en noten, lunch met kip en aardappeltjes uit de oven en diner met een sandwich met sla en overgebleven kip) -we komen hier niets te kort. Jet kan heerlijk koken!-. ´s Avonds maar weer een pilletje genomen, waardoor je ook een beetje rozig wordt. Toen ik mezelf voelde knikkebollen, lekker mijn bed in gekropen. Wel heet in de hut, maar op open water mochten de raampjes niet echt open. Teveel kans dat met een grote golf ons halve bed nat zou worden.

Dag 2: De volgende ochtend nog steeds op open zee. Rond lunchtijd zouden we aankomen bij de eerste eilanden. Ik was vroeg wakker, kon rond 07:00 uur gewoon niet meer slapen. Maar naar buiten gegaan waar we met een paar rustig wakker werden met een kop koffie. Wolken pakten zich samen en we zagen van ver over het water het onweer al aankomen. Dikke grijze lucht, regen en flitsen. Wel ook op de achtergrond al vasteland in zicht. Het viel uiteindelijk mee met de bui. Wel even onze kleurige regenjasjes aan gehad, met kapitein Jules in en felgroene waardoor we met Mavals roze en mijn blauwe jasje net de teletubbies leken. Maar goed, je kunt maar beter een vrolijk kleurtje dragen als het weer niet zo vrolijk is... Het hielp in ieder geval om de zon snel te laten schijnen.

Toen we rond 10:00/11:00 uur bij ons eerste palmeneiland aankwamen was het tijd om te zwemmen. We mochten even ´los´! Foto´s maken, het eiland verkennen, wat lokale Khuna indianen al voorbij zien varen in hun bootjes met de vangst van de dag die ze trots omhoog hielden. We kochten een aantal super verse inktvissen van deze vissers en kregen hier vanavond van te proeven in de vorm van ceviche. Niet alleen Jet bleek een keukenprinses maar onze kapitein had een tijd gewerkt in een Peruaanse keuken als sous-chef. Dat betekende nóg meer heerlijks voor ons op tafel. Wat hebben wij elke dag zitten smullen. Nu is inktvis niet mijn favoriet, maar ik heb het zeker geprobeerd en kon sowieso al genieten van zo´n vers gerecht zo uit de zee waar we voor anker lagen.

Na een shampoo party (lekker met de meiden achterop de boot elkaars haar inzepen en afspoelen, want na 2 dagen zeewind en spatwater was het Andrélon effect -Pam, je haar danst!- ver te zoeken) en een fanatieke spelletjes avond met wat rum-cola´s was ook deze dag alweer voorbij. Geen pillen nodig dit keer, want we lagen vannacht nog steeds voor anker. Met zicht op palmbomen, witte eilanden en helderblauw water. We zochten allemaal onze hut op en vielen op het inmiddels vertrouwde ritme van de boot in slaap.

Dag 3: Toen iedereen op was en klaar met ontbijten ging het anker op en vertrokken we naar het volgende eiland. Hier lagen iets meer boten en was een soort lokaal restaurant waar allemaal vrienden van onze kapitein zaten; locals en andere kapiteins die even een paar dagen vrij waren. Dit zorgde voor een gezellig en relaxt sfeertje. Aan boord van de Perla gegeten. Ik hielp Jet met het voorbereiden van de lunch: Fajitas met rundvlees reepjes, gegrilde groenten en guacemole. MMM! Vooral omdat ik geholpen had natuurlijk ;) Even het eten laten zakken. Toen met het kleine bootje naar het eiland. Hier volleybal gespeeld op het strand, gehangen in de hangmatten, biertjes gedronken en een vers gevangen Red Snapper gegeten in het eerder genoemde restaurant. Na het eten ging de muziek harder en dantsten we met blote voeten in het zand tot de zon was ondergegaan.

Dag 4: De laatste eilanden alweer, waar ook dagtrips naartoe gingen. Hierdoor dus ook drukker en meer toeristen. Maar zeker de moeite waard want er lag hier een scheepswrak. Waar je boven kon snorkelen en in dit heldere water goed de gekleurde vissen en koraal kon zien, leuk kunnen filmen met mijn waterproof camera :) Terug naar de boot en weer terug naar ons plekje van gisteravond, zodat we wat verder van de riffen af liggen. Zo kunnen we vannacht makkelijker weer op weg volgens Kapitein Jules. Zij varen ons in het donker terug, zodat we in de ochtend van dag 5 aankomen in de haven van Porto Bello. Na een douchebeurt op het eiland aten we weer op de boot. Nog een laatste keer gezellig met elkaar. We dronken nog wat biertjes, rum-cola en speelden een laatste keer een soort 30 seconds. Na een flinke strijd was het uiteindelijk gelijk spel. Een mooie einduitslag voor onze laatste avond.

Pillen ingenomen voor de zekerheid. De motor werd gestart. Wij poetsten onze tanden, wierpen nog een laatste blik op het inmiddels donker geworden palmeneiland en kropen onze stapelbed in. We schommelden voor mijn gevoel wel meer dan de eerste dagen. Maar gelukkig weer niet ziek geworden. (uiteindelijk waren maval, de Amsterdammer en ik de enigen die ons niet ziek hebben gevoeld... misschien toch ons Hollandse zeevaarders bloed?). Wel een keer wakker geworden van spatwater door ons raampje... Gelukkig lag maval boven, dus merkte ik hier niet zoveel van :p

Dag 5: Na een hele nacht varen komt er alweer een einde aan dit avontuur, helaas. We kwamen al vroeg aan in de baai. Rond 08:00 uur was iedereen wel wakker. Het laatste ontbijt werd gegeten, de laatste afwas werd gedaan en de laatste spullen in de tassen gepropt. We gaven Jet, Jules en hond Sancho een dikke knuffel. Met het kleine bootje naar het vasteland, waar Sebastiaan (de hulp van de kapitein) ons begeleide naar het migratiekantoor. Eerst met een lokale bus en al onze spullen. Al die lange benen van die Europeanen die niet tussen de stoeltjes pasten, maakte het een hele belevenis. De kleurige kippenbus (een oude schoolbus met kitsche zilveren letters, stickers van Jezus en latino muziek uit de speakers) bracht ons in hobbelig maar rap tempo naar het plaatsje Porto Bello. Een stukje niemandsland waar wij onze stempels moesten krijgen om Colombia officieel uit te gaan en Panama officieel in.

Dit ging allemaal niet zo makkelijk. Ik weet niet of het eraan lag dat het zondag was, dat ze er geen zin in hadden in deze hitte, dat ze houden van teveel papierwerk of dat het gewoon altijd zo gaat, maar het duurde uiteindelijk 4 uur (!) om goedkeuring te krijgen van onze paspoorten en de nodige stempels van de dames van het migratiekantoor. Arme Sebastiaan die alles moest regelen. Ein-de-lijk konden we met onze nieuwe stempels (check!), verhitte en bezwete lijven in de bestelde minibus kruipen om met elkaar, zonder Sebastiaan, naar Panama City te reizen. Allemaal een zwaaien! En daar gingen we....

*** Panama City ***
2-3 uur later kwamen we aan in Panama City, de hoofdstad van Panama met meer dan 1.100.000 inwoners. Bij het busstation hadden we de Noren afgezet. Wij reisden met Anna, Sam en Elih-Jah door naar het Mamallena hostel (dezelfde eigenaar van ons hostel in Cartagena). De Zwitsers gingen (uiteraard hand in hand tegen elkaar aangeplakt) in het busje nog door naar hun hotel. Na zo´n lome dag vol wachten en verhitte momenten hadden we na een verkoelende douche geen zin meer om iets te ondernemen. Dus een pizza besteld, biertje gedronken en flink moeten wennen aan vaste grond onder onze voeten. Ik zat nog na te deinen op de wc of had het gevoel dat alles nog steeds schommelde als ik ineens stopte met lopen.

Heerlijk geslapen maar wel nog een vol hoofd van alle indrukken merk ik. Zo sta je nog met je bikini aan op een boot en zo sta je s morgens vroeg op in een Metropool met als bekendste highlight het Panama kanaal. We gingen even zonder de rest op pad. Ook wel weer lekker, zo samen. Met een taxi naar het bezoekerscentrum van het kanaal, Miraflores Locks visitor centre. Hier heb je uitzicht over het kanaal en konden we een tentoonstelling bezoeken over de historie van het kanaal. Ook was er een bioscoop met 3D film. Goed uitgemolken, deze toeristische trekpleister!

De belangrijkste functie is natuurlijk nog steeds de handel. Toevoer en afvoer van de gigantische containerschepen. Indrukwekkend om te bedenken hoe dat hier gemaakt is. Een technisch hoogstandje als belangrijkste inkomstenbron voor de stad en wellicht het hele land. Maar voor ons Hollanders, zeker als je vaak havens en sluizen bezocht hebt vond ik het (een beetje oneerbiedig misschien) ´gewoon´ een grote sluis.

Vanaf hier met een taxi naar Casco Viejo, het oude centrum. Waar we wat kerken en koloniale gebouwen bezochten. Een fort aan de rand van de stad gaf ons een mooi uitzicht op de skyline van de stad. Tenslotte wat souvenirs gekocht in een overdekte markthal (artisenal). Vrouwen die hun handgemaakte borduursels aanprezen en winkels die stuk voor stuk allemaal dezelfde prullaria verkopen. Je vraagt je dan toch af hoe die mensen rondkomen?! Tegen de avond afgesproken met Anna en Sam voor een drankje en wat te eten. Gezellig nakletsen over onze boottocht en de prachtige San Blas eilanden. We sloten deze dag goed af met een fantastisch ijsje met chocodip en alles! Je kunt er soms zo gelukkig van worden :)

Op 12 juli verlieten we Panama City na een decadente pedicure behandeling. Heerlijk onze voeten laten vertroetelen en met een fris lakje konden we er weer even tegenaan. Terug naar het hostel, tassen gepakt, gedag gezegd tegen Anna en Sam (voor nu) en op naar het busstation. Een tussenstop in het plaatsje David, voordat we morgen de grens over zouden gaan naar Costa Rica. Weer een nieuw land!

Zo, mijn filmpjes staan eindelijk veilig op een USB stick. Dus dat geeft me wat rust. Maar betekent ook dat ik niet langer hoef te wachten in dit hete internet café. (mijn verhaal was ook al klaar, een mooi punt om te stoppen!) Maval en ik gaan ons weer voegen bij Jelle en Kirsten voor een koud biertje en straks een lekker diner. Even kijken waar we onszelf vanavond op trakteren...

Nog ´maar´ 1 maand en 2 landen te gaan. We genieten nog volop en zullen jullie in het volgende verslag weer updaten over Costa Rica. En vervolgens Nicaragua. Want daar zijn we inmiddels ook alweer aan onze laatste dagen begonnen.

Dikke (zweterige) knuffels vanuit Léon!