Patagonië: winters weer maar warme bevolking

*** Calafate & Perito Moreno ***
Alweer over de helft van de reis en zoveel beleefd! Na het zonnige en warme Buenos Aires zijn we naar het zuiden afgereisd; ijsgletsjers, besneeuwde bergtoppen, meren en (in ons geval) regen...

Met de vlucht vanuit Buenos Aires naar Calafate, nog in Argentinië. Hier zouden we de toeristische trekpleister en natuurwonder Perito Moreno bezichtigen en beklimmen. Calafate zelf voelde als een wintersport dorpje met overal houten voorgevels, bijna Oostenrijkse sfeer. Pizza´s, schnitzels en Quilmes biertjes. Overal ook winkels met (winter)sport kleding, voor de minder voorbereide reizigers. Wij hadden echter onze wanten, sjaal en dikke jas al ingepakt en inmiddels uit de tas gehaald. De wind was guur en helaas een hoop regen. Met de wind in onze rug wandelden we door het dorpje weer naar ons guesthouse. Ontzettend vriendelijk personeel die zorgde dat er warme thee voor ons klaar stond met een vers gebakken cakeje als we weer eens binnen kwamen waaien.

De dag dat we de Perito Moreno gletsjer zouden beklimmen begon droog. Maar naarmate we dichterbij de gletsjer kwamen begonnen de druppels op de ramen van de bus steeds dikker te worden en Mascha´s humeur steeds minder... Ik kan me goed voorstellen dat je dit niet hoopt als je al een aantal jaar dit indrukwekkende natuurverschijnsel verkoopt aan je reizigers en dan zelf in zo´n toestand het zult moeten bezoeken. Maar gelukkig kunnen we beiden alweer snel met een grapje de lol ervan in zien en hebben we het beste ervan gemaakt. Nog steeds super bijzonder om ijzers onder te krijgen, op het ijs te klimmen onder begeleiding van gids Luis en berggeit die Jorgé heet en lekker met ons aan het flirten was. Oude snoeperd! ´Tus ojos azules son muy linda!´

Naar boven in pinguin stand en naar beneden paralel. Flink je voeten in het ijs hakken want anders gleed je echt uit. Ondertussen begonnen onze waterdichte jassen steeds minder waterdicht te worden. Eén ding kan ik jullie vertellen: een wandeling op een gletsjer is leuk... Totdat je nat bent tot op je sokken & onderbroek! Aan het einde stond er een glas whiskey op ons te wachten en hebben we deze met onze natte, gerimpelde oma-handjes in één teug naar binnen gewerkt. Dit warmde een beetje op. Met name toen we warm en droog terug waren in het guesthouse (met een lekkere malbec in onze handen) konden we nagenieten van de foto´s die we hadden gemaakt. Toch beleef je het dan minder op het moment zelf als je met je capuchon op naar beneden goed naar je voeten aan het kijken bent. Jammer. Maar gelukkig hebben we de foto´s nog ;)

Ook de volgende dag bleef het regenen dus zagen we een wandeling langs het meer, een bezoek aan een farm of een paardrijtocht niet zitten. De oplossing om je dag toch leuk te vullen? De ijsbar! Hier mochten we met eskimo jassen aan in een klein half uur zoveel drinken als we wilden. We hoorden gelijk al de wilde verhalen van de barman dat een toerist ooit in het half uur een hele fles whiskey naar binnen had gegooid. Wij hebben het iets rustiger aan gedaan ;) Wij vonden 2 cocktails in ijsglazen al genoeg. En oké nog 2 shotjes van een lokaal drankje. Moesten we natuurlijk toch proberen als de barman het aanraadt!

´s Avonds lekker lokaal gegeten, dit keer de pizza (met veel te veel kaas) kunnen ontwijken en een lekker stoofpotje op met aardappeltjes en lamsvlees. Aangezien we toch in de feeststemming waren zijn we een kijkje gaan nemen bij de ´Librobar´die door de berggidsen en ijsbarman werd aangeraden. Was gezellig en ineens ook super laat. Met allerlei mensen gezellig gekletst en inderdaad een verzamelplaats voor zowel locals als toeristen. Inmiddels goed gewend aan het tijdsverschil met Nederland. Maar toch niet zo handig om het laat te maken, aangezien we de volgende ochtend vroeg op moesten. Ach; slapen in de bus dan maar.

*** Puerto Natales & Torres del Paine ***
In zo´n 6 uur reden we per bus van Argentinië naar Chili. Hier zijn we dus de grens over gegaan en mooi een nieuwe stempel in ons paspoort erbij! Het plaatsje Puerto Natales was ook niet zo groot. Een beetje vergelijkbaar met Calafate. Maar hier voelde het nog wat minder gezellig omdat we hier goed merkten dat we in het laagseizoen reizen; minder toeristen op straat, sommige winkels en restaurants zelfs gesloten en barretjes minder vol. Alsof het een Nederlandse badplaats in de winter was. Heel Zuid-Amerikaanse aanblik door de telefoonkabels die hier gewoon boven de weg hangen, golfplaten huizen, grote auto´s voor de deur, straathonden overal en verlaten pleinen met altijd een kerk of overheidsgebouw. Die zijn dan wel weer prachtig versierd en geverfd.

Hier ons goed vermaakt door te lezen in onze boeken, onze notitieboekjes bij te werken, binnen in het guesthouse (wederom super vriendelijke mensen) lekker bij de kachel te zitten en ´George of the Jungle´ gekeken die in het Engels met Spaanse ondertiteling op de tv kwam. Zo oud! Vroeg naar bed en onze tassen al gepakt; morgen zouden we met een kleinere rugtas naar Torres del Paine natuurpark afreizen.

Nadat we de huurauto hadden opgepikt (we hadden hier best lang gewacht en na een belletje naar de agent was de man er wel ineens in 5 minuten... wij zijn ervan overtuigd dat hij gewoon zo uit zijn bed kwam rollen. Hij had namelijk echt nog slaapvouwen in zijn gezicht. Maar zei zelf dat hij laat was vanwege een ´emergencia´. Daar konden we niks tegenin brengen natuurlijk. Maar zoals mijn mams altijd zegt dacht ik ¨ik zeg niet dat u liegt, maar ik geloof u niet¨...) zijn we begonnen aan een indrukwekkende selfdrive door het nationaal park Torres del Paine. Vol mooie uitzichten, bergen, meren, alpaca´s en roofvogels. Een koude wind, maar prachtig helder uitzicht. Met de CD´s met Spaanse Ska muziek die we eerder hadden gekocht in Buenos Aires reden we door een ansichtkaart.

Aangekomen in de berghut bleek het meer een grote refugio te zijn voor backpackers en wandelfanaten. Meerdere slaapzalen en een grote eetzaal met zelfs een barretje. Hier kregen we in een gedeelde slaapzaal één van de stapelbedden toegewezen. Nog een ommetje gereden om te kijken of we naar één van de meren konden rijden. Dit bleek te ver, dus zijn we teruggegaan en hebben we wat gekaart.´s Avonds niet zoveel meer gedaan behalve gokken waar we nou precies de bergtoppen van de Torres zagen. Snel in slaap gevallen, bedwelmd door de stinkende bergschoenen en kleffe sokken die uithingen van onze kamergenootjes :s

Gewekt door het gekraak van één van onze kamergenootjes die het nodig vond al haar plastic zakjes in haar backpack te herschikken... Kon blijkbaar niet een uurtje later. Na het ontbijt tassen in de auto gegooid en gestart aan onze beklimming naar het uitzichtpunt. Dit was uiteindelijk een trekking van ongeveer 4,5 uur heen en 4 uur terug. Mega zwaar, vooral het eerste en laatste stuk. Waarbij we door een rivierbedding omhoog klommen. Wegens de regenval die eerder was geweest hadden we hier en daar echt modderstromen en hard stromend water waar we van steen naar steen moesten springen. Op zich stond het pad goed aangegeven met oranje paaltjes, maar wisten we af en toe niet zeker of we nog goed gingen. Zeker aan het einde; door een soort lava zand omhoog (2 stappen omhoog en 1 zakte je weer terug), ons vastgrijpend aan takken. Een wandelpad die op meerdere punten in Nederland echt niet goedgekeurd zou worden. Uiteindelijk op doorzettingsvermogen de top gehaald. Prachtige besneeuwde bergtoppen met een helderblauw meer ervoor. Zeker een beloning van de zware wandeling. Maar eerlijk gezegd had het ook best een uurtje of 2 minder gemogen.

We konden niet lang blijven omdat we niet in het donker terug wilden rijden. Dus na 20 minuten - een half uur begonnen we weer aan de weg terug. Hier merkte ik dat het niet mijn ademhaling was die me nekte maar dat ik echt last kreeg van enkels, knieën en heupen. Echt achteraf een trekking die boven ons niveau was. Gaf mascha ook toe. Ik heb aardig wat trekkingen gemaakt, soms zelfs ook meerdaags, maar in mijn beleving was er geen één zo zwaar als deze dat ik echt last van mijn gewrichten kreeg. Het was ook ruim 9 uur echt intensief hiken op één dag... Misschien een beetje teveel van het goede. Ach: je bent hier maar één keer en het was ook wel prachtig. Dat neemt niemand ons meer af. En ik ben heel trots dat we het gedaan hebben.

Terug helaas wel in het donker gereden. Om de hobbels, gaten in de weg en plassen heen manouvreren. Geen alpaca raken, want dan kregen we een zware boete grapten we al :) Een lange rit waarbij ik nauwelijks mijn ogen open kon houden. Maar ik moest een goede bijrijder zijn voor Mascha. Terug in Puerto Natales was het super laat maar toch nog trek. Een pizza afgehaald in een lokaal tentje, waar we gelijk uitgenodigd werden door locals om bij hen aan tafel te komen zitten. We bedankten vriendelijk maar verbazen ons erover dat de mensen hier zo vriendelijk zijn. Niet alleen in dit café maar ze willen je overal mee helpen. Gelukkig spreken we beiden een woordje Spaans, want met Engels red je het hier niet. Alleen in de hotels, maar verder niet.

*** Punta Arenas - Puerto Montt - of toch niet? ***
Vanuit Puerto Natales met de bus naar Punta Arenas. We zouden hier maar één nachtje blijven zodat we de volgende dag op de vlucht konden stappen naar Puerto Montt. Vanaf hier zouden we beginnen aan onze selfdrive door het vulkanengebied. Helaas gooide de uitbarsting van de Calbuco vulkaan hier roet in het eten. Of as, beter gezegd. Aangekomen op de luchthaven had ons vliegtuig eerst al een technisch mankement dus moesten we wachten van 14:00 - 21:30 (!) totdat we opnieuw aan boord konden. Wel een nieuwe Chileense vriend gemaakt; Santy uit Punta Arenas. Hij was op weg naar Santiago de Chile en vertelde ons vanalles over de Chileense cultuur, verschillen met Argentinië etc. Met wat biertjes erbij was het nog best gezellig en vloog de tijd voorbij.

In het vliegtuig hoorden we de omroep... vertaald door onze tolk Santy... We zouden niet op Puerto Montt kunnen landen wegens as en de kans op een nieuwe uitbarsting van de vulkaan, die dus vlakbij de airport lag. In plaats van de tussenlanding moesten we dus blijven zitten tot het eindpunt: Santiago de Chile. Veel verder in het noorden dan gepland. Een optie was om de volgende dag weer terug te vliegen, met de kans dat je weer niet kon landen. Wij hadden besloten om het programma om te gooien. Geen vulkanen meer voor ons.

Achteraf maar goed, want gister hoorde ik op het Nederlandse nieuws (3fm app..) dat de Calbuco vulkaan weer voor een 3e keer was uitgebarsten. Wellicht hadden we van de 6 dagen in dat gebied maar 1 of 2 dagen wat kunnen doen of zien, verder aangepaste routes, alles dicht, mensen geëvaccueerd etc. Het was dus een betere keuze om het programma om te gooien.

We hebben ervoor gekozen naar de kustplaats (havenstad) Valparaiso te vertrekken. Schijnt heel mooi te zijn en kleurrijk met muurschilderingen etc. Onze Duitse collega´s verkopen dit al als bouwsteen, maar Mascha nog niet. Dus wellicht ook goed om met eigen ogen te zien en te kijken of het wat is.

Voordat we de bus konden nemen (we kwamen namelijk om 2 uur ´s nachts aan in Santiago) kregen we door de vervelende situatie met de vluchten van Sky Airlines een kamer aangeboden in een hotel. Konden we nog een paar uurtjes slapen. Hier hebben we dankbaar gebruik van gemaakt. Bleek een poepchique hotel te zijn. Dikke tapijten, schilderijen, kroonluchters etc. Waar we ook nog eens een voucher kregen voor een diner. Een steak om 4 uur ´s nachts! Heel bijzonder om dit een keer mee te maken haha. Heerlijke bedden waar we als prinsesjes in geslapen hebben tot een uur of 11 de volgende dag. Met een dikke wagen als taxi zijn we afgezet bij het busstation. Op naar Valparaiso....

Maar dat bewaar ik voor het volgende verhaal ;) We zijn hier alweer toe aan een hapje en drankje. Misschien een lekkere cocktail met een tabla mixta (een kaas- en worst plankje met olijven, salsa etc).

Ik hoop dat het in Nederland al lekker voorjaar begint te worden en jullie allemaal een leuke Koningsdag hebben gehad.

Tot horens.. nog even genieten van de Zuid-Amerikaanse sferen.
Liefs, Loes & Mas