Muggen, modder en mooie gewaden

Bedankt voor de leuke reacties! Ik had weer helemaal zin om een nieuw verhaal te typen.

We zijn weer terug in Paramaribo, na onze tweede bouwsteen 'Hollandsch rondje koffieplantage'. Wel fijn om deze bouwsteen nou eens met eigen ogen te zien, aangezien de meeste van mijn reizigers dit graag opnemen in hun reis. Je krijgt in Paramaribo een fiets mee met goede zijtassen waar al je bagage in past en je kunt met je routebeschrijving direct wegrijden.

Hierbij kom je langs verschillende plaatsen met Hollandse namen zoals Geyersvlijt, Leonsberg, Voorburg en Nieuw Amsterdam waar we het fort hebben bezocht. Grappig om hier door een soort miniatuur versie van Willemstad te lopen. Het leek echt alsof ze de bouwstijl zo hadden gekopieerd en overgenomen.

Verder reden we over verharde wegen, dijken en zandweggetjes met bomen en struiken langs de kant. Maar soms moesten we ook een waterweg oversteken. Dit ging dan per boot. Waar de bootsmannen (van ongeveer 16-20 jaar) kundig de fietsen over pakten en in de boot plaatsten.

Tijdens het fietsen viel het me op dat we niet echt langs de koffieplanten of langs het suikerriet fietsten. Wel dwars door de natuur en langs kleine dorpjes, waardoor er genoeg te zien was. Maar misschien had ik hier toch andere verwachtingen van. Ik had niet in de gaten dat de verschillende koffieplantages inmiddels zo vervallen zijn, buiten gebruik en overwoekerd dat er niet goed te zien is waar de plantage eindigt en de vrije natuur begint. Er zijn nog enkele die je kunt bezoeken zoals bij Mariënburg en Peperpot.

Bij Mariënburg wilden we een rondleiding van meneer Soekardi die helaas niet aanwezig was vandaag. Morgen weer, om 12:00 uur mochten we langskomen. Dan zou hij er zeker zijn en kon hij ons vanalles vertellen.

Wij zijn dus maar direct doorgestoomd naar Frederiksdorp waar we rond lunchtijd aankwamen. Hier kwamen we erachter dat we ons niet goed voorbereid hadden op de kosten die we hier nog zouden maken. Behalve Evert, onze man van het geld, was iedereen vergeten voldoende te pinnen of mee te nemen. Na wat tellen, rekenen en schatten kwamen we maar tot één conclusie: we moesten op rantsoen! Vanaf dat moment werd het een sport om zo goedkoop mogelijk te leven en het maximale te halen uit een minimaal saldo. Gelukkig hebben we geen honger gehad, aangezien de vrouw des huizes flinke porties kookte en je makkelijk met 2 personen van een 1-persoons maaltijd kon eten :)

Die mensen moeten vast gedacht hebben; wat een gierige Hollanders, maar dat waren we op dat moment natuurlijk ook...

Naast het gebrek aan SRD (Surinaamse Dollars) waren er nog andere uitdagingen zoals de muggen en het gebrek aan vertier. We hebben flink wat stukken kunnen lezen, lekkere tukkies kunnen doen in de hangmatten en om het uur ons bezig gehouden met onze huid in te sprayen met deet. Dit spul is zo chemisch, dat we geen peeling meer nodig hebben bij terugkomst. Zo leerde Arjen dat je dit echt niet op je gezicht moet smeren... Auw!

De volgende dag sprongen we weer fris en fruitig op de fiets, we hadden immers de hele middag en avond kunnen chillen. We hadden een mooie route uitgekozen die ons langs Alkmaar in een rondje langs Mariënburg bracht en weer terug naar Frederiksdorp leidde. Echter kwamen we al snel vast te zitten met onze fietsen en voeten in de zandpaadjes die inmiddels modderpaadjes geworden waren. Verder naar onbekend terrein, waarschijnlijk ook onbegaanbaar. Of terug via dezelfde weg, met modderspetters tot je oren?

We kozen voor de bekende weg, terug naar Frederiksdorp. Waar we even de modder van onze benen wilden spoelen en de hoteleigenaresse vertelden dat het echt niet te doen is. Ze reageerde met een grote lach dat als we haar verteld hadden dat we die route wilden fietsen, ze ons zeker gewaarschuwd had dat dit stuk inderdaad onbegaanbaar is in het regenseizoen. Zeker na die bui van gister! Hadden we toch even moeten informeren...

Eenmaal schoon gingen we via het bootje over naar Mariënburg waar we toen in een half uur aankwamen. Een mooie uitleg gekregen over hoe de plantage in haar glorietijd draaide en wat de arbeiders allemaal bezig hielden. In een schriftje had meneer Soekardi nog wat oude foto's in zwart-wit met tekeningen van de apparaten. Ik denk dat Opa Duine dit prachtig had gevonden. We hebben een korte versie gekocht van het boek wat hij aan het schrijven is. Na 20 jaar buiten bedrijf waren de meeste persen en tandwielen al overgroeid met planten en flink verroest. We vroegen ons af hoeveel jaar het nog zou duren voordat er niets meer van over is. We waren ervan overtuigd dat wanneer meneer Soekardi als beschermheer van dit terrein weg zou vallen en maar weinig mensen de historie van Mariënburg kunnen navertellen. Mooi dat wij dit nog gezien hebben.

Bij terugkomst in Frederiksdorp zochten we weer onze veranda of hangmat op om even te ontspannen. Na een volgende ontdekkingstocht van Arjen kwam hij terug met de melding dat er een feest zou zijn in het naastgelegen dorp: Johanna Margareta. Tijdens het diner hoorden we van de eigenaresse van ons hotel dat het een Hindoestaanse bruiloft betrof. "Laten we even gaan kijken" opperde ik. De rest was nog wat gereserveerd totdat de eigenaresse, ook van hindoestaanse afkomst, ons vertelde dat het geen probleem was om binnen te lopen bij zo'n feest. Iedereen is welkom. Dat lieten wij ons geen twee keer zeggen: wij gingen wedding crashen.

Aangekomen bij het dorp hadden we nog enige aarzeling om naar binnen te gaan. We bleken achter een tante van de bruid te staan, die ons hoorde kletsen en ons meetrok in het feest. Ze vertelde dat dit de eerste avond van drie feestavonden was, het huisfeest bij de bruid thuis. Er zou gegeten worden, cadeaus gegeven, een ritueel en gedanst. We hebben de eerste drie dingen mee mogen maken, maar die Hindoestanen blijven maar eten! Volgens mij is het dansen pas ver na middernacht gestart, toen wij alweer op één oor lagen.

Weigeren van eten, met de melding dat we al gegeten hadden was ook geen optie. Rijen met mannen kwamen voorbij met lekkernijen; rijst, soep, saus, nootjes, aardappelsalade en roti. Natuurlijk viel het op dat wij niet bij de rest van het genootschap hoorden omdat Dagmar en ik geen mooie Sarongs met glittertjes aan hadden maar onze sandalen en simpele kloffie. Hierdoor vonden de mannen het grappig om ons een beetje in de maling te nemen en nogmaals met alle pannen langs te lopen en onze borden vol te scheppen. "Ja joh, neem nog lekker wat soep met balletjes". Gelukkig had een meneer naast ons medelijden en vertelde ons dat we het echt niet allemaal op hoefden te eten.

De laatste ochtend hebben we geprobeerd om via de Peperpot plantage terug te fietsen, maar konden deze niet vinden. Na een flinke tocht in de hitte vonden we het dan ook prima om de kortere route af te maken en direct terug te keren naar Paramaribo. Waar we vanmiddag plakkend van het zweet, deet en zonnebrandcrème terugkwamen.

Morgen vroeg op, want dan gaan we met Dennis naar Stone Island. Een eiland in het Brokopondo stuwmeer. We hebben vanmiddag nog een jacht gemaakt naar hangmatten, op aanraden van Dennis. Want die stenen liggen toch niet zo lekker. We kunnen ook nog op piranhas vissen, dus ik ben benieuwd of ik deze niet al eerder aan mijn tenen heb hangen tijdens het zwemmen...

We zullen het morgen snel merken. Ik laat het jullie weten zodra ik weer de gelegenheid heb. Waarschijnlijk wordt dit ook na ons bezoek aan de jungle voor een wandeltocht door het woud op zoek naar dieren, een beklimming van de Voltzberg en een bezoek aan de Raleigh watervallen.